Moja Polska

Święto Niepodległości zamieniło się dziś w chuligańskie zamieszki. „Dzięki” nim nie mogła przejść Nowym Światem parada historyczna, zorganizowana przez liczne grupy rekonstrukcyjne. Prym wiodły skrajności - z prawa i lewa.

Każda z grup chce innej Polski. Innych praw, innej pamięci historycznej. Kompletnie zapominając, że słowa „moja Polska” nie oznaczają własności. To nie jest „moje podwórko”. Słowa „moja Polska” oznaczają wyłącznie odpowiedzialność.

Nie obchodzą mnie poglądy nikogo, kto posuwa się do demonstrowania ich za pomocą bijatyki i demolki. Nie interesują mnie, choćby były nie wiem jak słuszne. Przyjmuję do wiadomości wyłącznie te poglądy na Polskę, o których ich posiadacze zgadzają się rozmawiać w sposób cywilizowany.

Obie strony zapewne za chwilę zaczną tłumaczyć, że to „oni”, „prowokatorzy”, „nie my”. To kibole, anarchiści, chuligani. My jesteśmy spokojni i pokojowo nastawieni do świata. Przykro mi, organizatorzy imprez publicznych są odpowiedzialni za to, kto na nie przychodzi. Są odpowiedzialni za hasła, jakie głoszą i za to, co ich słowa powodują. Jeśli nie są pewni, jakie będą skutki ich działań, niech się od nich powstrzymają. Nawet jeśli mają do nich prawo.

Zdolność do samo(!)ograniczenia swoich praw (praw swojej formacji politycznej) na rzecz dobra Ojczyzny to najlepszy miernik patriotyzmu.

Prymas Polski przypomniał dzisiaj słowa św. Pawła: „A jeśli u was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli”. Pismo Święte oczywiście nie musi interesować ani prawej, ani lewej strony. Nie ma takiego obowiązku. Ale akurat to zdanie warto by przemyśleli nawet niewierzący. W kontekście Polski, o którą podobno chodzi.

Warto je przemyśleć nie po to, by wytykać innym, co powinni zrobić, ale by samemu przestać „kąsać i pożerać” przeciwników. Pierwszym, co na tym ucierpi, będzie Polska.

Chyba, oczywiście, że ona nikogo z uczestników dzisiejszych zajść nie obchodzi. Ale wówczas niech nie wyciera sobie nią ust.