Papież: Maryja pokazuje, że fundamentem braterstwa jest Jezus

Nadzieją dla świata jest braterstwo, ale jeśli ma być trwałe musi być budowane na Chrystusie. Wskazał na to Papież w homilii dziękczynnych nieszporów w Bazylice św. Piotra, podczas których odśpiewano też hymn Te Deum za dobiegający końca rok. W homilii przypomniał, że są to nieszpory z uroczystości Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Ona, która zachowywała w swym sercu tajemnicę Jezusa, uczy nas również odczytywać znaki czasu w świetle tej tajemnicy.

Rzym placem budowy

Franciszek zauważył, że dla Rzymu kończący się rok był intensywnym czasem przygotowań do Jubileuszu Roku 2025. Podjęta w tym czasie praca, liczne budowy i remonty, przypominają zdaniem Papieża o uniwersalnym powołaniu Wiecznego Miasta. Ma ono bowiem przyjmować wszystkich, aby wszyscy mogli uznać się za dzieci Boże, braci i siostry.

Nadzieja na braterstwo

Nawiązując do hasła Roku Świętego „Pielgrzymi nadziei”, Franciszek zauważył, że przedmiotem tej nadziei jest również braterstwo. „I miło jest pomyśleć – dodał Papież - że nasze miasto w ostatnich miesiącach stało się placem budowy w tym właśnie celu, w tej wszechogarniającej perspektywie: aby mogło przyjąć ludzi z całego świata”.

Ojciec Święty podkreślił, że trzeba się pytać, jakie są podstawy takiej perspektywy. Czy nadzieja na braterstwo jest tylko retorycznym sloganem, czy też ma fundament na skale, na której możemy zbudować coś stabilnego i trwałego.

To Jezus jest nadzieją

„Odpowiedź – powiedział Franciszek – daje nam Matka Boża, ukazując nam Jezusa. Nadzieja na braterski świat nie jest ideologią, nie jest systemem ekonomicznym, nie jest postępem technicznym. Nie! Nadzieją braterskiego świata jest On, wcielony Syn, posłany przez Ojca, abyśmy wszyscy stali się tym, czym jesteśmy, to znaczy dziećmi Ojca, który jest w niebie, a zatem braćmi i siostrami między sobą”.

Plac budowy jest w nas

Papież zauważył na koniec, że podziwiając to, co udało się zrobić w Rzymie w ramach przygotowań do Roku Świętego, uświadamiamy sobie jednocześnie, że decydujący plac budowy jest w nas samych. Jego powodzenie zależy tego, czy każdego dnia pozwolę Bogu zmieniać we mnie wszystko, co jest niegodne dziecka Bożego, co jest nieludzkie.