130. rocznica urodzin kard. Hlonda

Abp Zimoń przypomniał, że spodziewano się nominowania na Prymasa Polski innego biskupa. Jednak stolica Apostolska do tej trudnej misji wybrała właśnie młodego śląskiego biskupa. Jego posługa przypadała na czas II Rzeczypospolitej drugiej wojny światowej oraz początków „demokracji ludowej”. Metropolita katowicki wspominał przeniesienie doczesnych szczątków kard. Hlonda z krypty do kaplicy w archikatedrze warszawskiej.

Sługa Boży kard. August Hlond urodził się 5 lipca 1881 na pograniczu Brzęczkowic i Mysłowic. Od szóstego roku życia uczęszczał do szkoły ludowej w Brzezince. Jako chłopiec wraz ze starszym bratem Ignacym udali się do Turynu. W 1897 roku August złożył śluby zakonne w zgromadzeniu księży salezjanów. Podjął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim, który ukończył doktoratem z filozofii w 1900 roku. Po powrocie do Polski, do święceń kapłańskich pełnił obowiązki wychowawcy i nauczyciela, dyrygenta chóru i sekretarza dyrektora zakładu salezjańskiego w Oświęcimiu. W 1905 roku otrzymał z rąk bpa A. Nowaka święcenia kapłańskie, a następnie objął stanowisko kapelana w zakładzie Lubomirskiego w Krakowie. Przeniesiony do Przemyśla, przez dwa lata pełnił funkcje dyrektora placówki salezjańskiej. Następnie w 1909 roku został przeniesiony do Wiednia, gdzie przez ponad dziesięć lat pełnił funkcje prowincjała nowo utworzonej prowincji obejmującej Austrię, Węgry i cześć Niemiec. 7 listopada 1922 w czasie audiencji papież Pius XI otrzymał nominację na administratora apostolskiego dla Górnego Śląska - górnośląskiej części diecezji wrocławskiej, która przypadła Polsce po plebiscycie.

28 października 1925 papież zatwierdził nową organizację terytorialną Kościoła w Polsce, a w niej jedną z nowo powołanych do życia diecezji była katowicka. Został jej pierwszym biskupem (nominacja 14 grudnia 1925) Ks. A. Hlond kierował Kościołem na Śląsku tylko cztery lata (od listopada 1922 roku do czerwca 1926 roku). 24 czerwca 1926 został mianowany przez Piusa XI arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim – prymasem Polski. W trakcie krótkich rządów w śląskim Kościele (1922-1926) położył podwaliny pod sprawnie funkcjonujący zarząd diecezją: kurię, kapitułę, sąd biskupi. Zadecydował o miejscu utworzeniu seminarium duchownego z siedzibą w Krakowie. Założył "Gościa Niedzielnego". W dziedzinie duszpasterstwa przyczynił się do stopniowej polonizacji duszpasterstwa przez utworzenie własnych central dla bractw i stowarzyszeń katolickich.