Po co księdzu filozofia

Zgodzi się Ksiądz ze mną, że ka­zania to jest to, czego w niektó­rych kościołach diecezji ludzie obawiają się najbardziej? Wielu ludzi ma tu jak najgorsze doświadczenia.

-  W dużych miastach, jak Warszawa czy Łódź, wierni mają możliwość wyboru kościoła, ale już na wsi łowickiej czy nawet w małym miasteczku takich moż­liwości nie ma. Muszą przyjąć to, co jest. Czasem im rzeczywiście współczuję.

No, to jakie powinno być praw­dziwe kazanie według Tisch­nera?

- Tischner powtarzał za bisku­pem Janem Pietraszką: „Tak mów, żeby ludzie chcieli znowu przyjść do kościoła”.

To mi się podoba.

- Według Tischnera, kapłan nie powinien mówić o Ewangelii, ale raczej Ewangelią. Mówienie o Ewangelii trzeba zostawić biblistom, pisarzom, teologom. Tego można się nauczyć. Natomiast mówienie Ewangelią to talent. Przykład? W jednym z kazań bp Jan Pietraszko komentował zdanie Ewangelii: „Nie zmarła dziewczynka, ale śpi. I śmiano się z Niego”. Tischner wspomina, jak słowa „śmiano się z Niego” były nicią przewodnią całego kazania Pietraszki, które puentował tak: „Jutro jest Popielec, pójdziecie do stołówki, będziecie mieli do wy­boru mięsne albo postne, wybie­rzecie postne. Usłyszycie nad sobą szyderczy śmiech. Nie bójcie się, nie będziecie pierwsi”.Ksiądz ma mówić Ewangelią. Jeżeli mówi polityką, oznacza to, że nie ma nic do powiedzenia w ję­zyku Ewangelii. Ludzie nie chcą w kościele polityki, chcą Ewange­lii. Tischner budował w kazaniu przestrzeń wzajemnych obcowań i doświadczenie wartości. I nigdy nie wpędzał człowieka w poczucie winy.

Tytuł Księdza rozprawy doktor­skiej to: „Teologiczna antropo­logia kazań Józefa Tischnera”. Brzmi dość naukowo. O co w nim chodzi?

- Przebadałem dość dużą licz­bę kazań Tischnera pod kątem za­wartej w nich koncepcji człowieka. Tę Tischnerowską opowieść o czło­wieku komentowałem następnie za pomocą różnych dzieł filozoficz­nych i teologicznych. Zasadniczo odpowiadam w pracy na pytanie, po co kaznodziei i w ogóle w dusz­pasterstwie filozofia człowieka.