O diable co zamieszkał w Moskwie

A może nie wiadomo? Tu by trza teologów podpytać, czy to tak można Putina z diobłym utożsamić. Na chłopski rozum tak się te wszystkie Hitlery i Staliny zawsze zwały. - To niy jes czowiek. To jes szatan wcielōny – godała i jedna, i drugo babka. Ale nie tylko one.

Ostatnio w antykwariatach i na bookcrossingu istny wysyp dzieł Janusza Głowackiego. Co to się stało? Już nie taki kultowy? Znudził się? Idzie w zapomnienie?

No to jak na polonistkę i literaturoznawcę przystało, zabieramy z Żoną do domu ile wlezie. A co jaką książkę Głowackiego otworzymy, to nam ten diabeł mieszkający w Moskwie miga.

Głowacki na rosyjskiej literaturze zęby zjadł. Oczytany był, że hej. Więc jak Bułhakow, jak Dostojewski, to wiadomo, że nie tylko „My sweet Raskolnikow”, ale i diobeł. Diobły. Biesy itd…

„My sweet Raskolnikow” zalinkowałem Państwu powyżej do posłuchania. Czytano to kiedyś w radiowej Trójce – warto wrócić. Ale warto też obejrzeć/powtórzyć sobie „Czwartą siostrę”, zrealizowaną dla Teatru Telewizji.

Tam, niestety, też pada to mrożące krew w żyłach zdanie o diable, który dziś mieszka w Moskwie. A pod koniec „Przyszłem czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy”, to już w ogóle pełen metafizyczny odjazd:

…jak w „Kordianie” Juliusza Słowackiego błyska dziesięć razy i spada na ziemię deszcz szatanów. Najbardziej ohydny ma twarz Putina.

Ale tak tego felietonu nie skończymy. Co to, to nie. Bo na koniec posłuchamy sobie całkiem niezłej aranżacji pieśni „Witaj wielki Archaniele”, pochodzącej z płyty „Rozwiń skrzydła. Pieśni o świętym Michale Archaniele”. Z nieśmiałą prośbą/sugestią wyżej podpisanego, że jakby mioł czas, to może by tam tak tyn śwjynty Michoł na tyn Kryml zajrzoł? Wjechoł? Zrobił to, co umi nojlepij?