Królewskie pospolite ruszenie

Królewski tytuł jakby spowszedniał? Bo prawidło, iż król jest jeden, z dawnej epoki się wywodzi. A poza tym, gdy przed tygodniem mieliśmy w kalendarzach «Trzech Króli», to uproszczona tytulatura. Ewangelista pisze „Mędrcy ze Wschodu”. I niekoniecznie trzej. Intrygować może kraj ich pochodzenia – Wschód. Wszelako dawna tradycja, oparta na innych jeszcze źródłach, pozwala na jakieś uściślenia także z imionami owych trzech: Kacprem, Melchiorem, Baltazarem. Te wątki zostawmy biblistom i historykom, a w rubryce zatytułowanej «Komentarze» pokomentujmy. Co?

A no to, że od dawnych czasów tamto wydarzenie – kimkolwiek by byli owi królowie czy też mędrcy – stało się nośnikiem bogatych treści. A że postaci (wraz z imionami) są tajemnicze, to i przydatne w przekazie tajemniczych treści. Jakby tak zebrać owe tajemnice kryjące w sobie głębię treści objawienia światu Dziecięcia Jezus, to można by wiele ksiąg napisać. I ludzie to zrobili. Jedne księgi historycznie naświetlające sprawę, inne geograficznie, jeszcze inne symbolicznie – od imion owych… Jak współczesne nam orszaki. No właśnie – Mędrców, czy też Królów. Wielość pomysłów ludzi organizujących owe parady jest bogata. I ciekawa.

A przed tygodniem przez miasta, miasteczka i wioski przeszła fala orszaków Trzech Króli. Nie słyszałem, ani czytałem o jakichś licytacjach, kto miał więcej uczestników. Rozumiesz, Czytelniku, do czego piję. Na wielu byli reporterzy – lokalnych gazetek, regionalnych tygodników, parafialnych telewizji, uczestników wszelakich portali. Zupełnie nie orientuję się, czy stacje telewizyjne, te ogólnopolskie (by nie rzec „europejskie” czy światowe) zauważyły ten barwny i intrygujący temat. Nie orientuję się, bo jeszcze przed świętami wyłączyłem zasilanie mojego telewizora, dekodera i anteny; kabla ni szklanego, ni miedzianego nie mam. Nie posądzajcie mnie o zacofanie albo o jakieś fobie. Tam po prostu nie ma co oglądać, a jeszcze mniej słuchać. Choć nie tak dawno, mimo różnych zastrzeżeń, było co. Nie jestem na tyle zarozumiały, by sądzić, żem najmędrszy nad Wisłą, Odrą i Złotym Potokiem. W związku z tym sądzę, że podobnych, a-telewizyjnych reakcji było i jest więcej. Sprawdzić można na internetowych portalach agencji statystycznych.

Przeglądnąłem zatem kilka fotogalerii w wielomutacyjnym «Gościu Niedzielnym» i innych stronach internetowych oraz filmików na YouTube. Mnogość relacji i mnogość pomysłów. I mnogość ludzi, wśród których nieraz trudno odróżnić organizatorów od uczestników – widzów. Wszyscy, a przynajmniej większość jest jakoś aktywna. Radość, spokój, wspólnota. I akcją wyrażona, i strojami, i śpiewami (bo nie tylko tradycyjne kolędy, ale inne piosenki i śpiewy „na temat”). Porządek, bezpiecznie, radośnie. Bez gwiazdek. Owszem, jest jedna, wielka. No i co ważne – nie ma ram wiekowych. Starsi panowie ze staropolskimi wąsami, niemłode panie wystrojone na różne sposoby, młodzież płci obojej w roli funkcyjnych od różnych poruczeń – także jako straż porządkowa. W niektórych miejscowościach pożarna straż ubezpieczająca wydarzenie. No i dzieci… przy- i wystrojone czasem „na temat”, czasem bez tematu lecz na wesoło. I te na własnych nogach, i te w nosidełku. Próbując to podsumować, rzekłbym: pospolite ruszenie. Królewskie pospolite ruszenie. Na cześć Króla.

Jeśli to pospolite ruszenie, to znaczy, że angażują się wszyscy, a co najmniej znaczna większość obywateli Rzeczypospolitej – tak trzeba owo określenie interpretować. Pospolite ruszenie ogłaszano w razie poważnego i powszechnego niebezpieczeństwa. Więcej – na ratunek Ojczyźnie stawali nie tylko rycerze, ale wszyscy zdolni miecz nosić i łuk napinać. I należało się im wsparcie i pomoc pozostałych.

Czy dziś istnieje zagrożenie? Tak. Zagrożona jest wiara, świadomość dobra, poniewierana jest człowiecza godność, zagrożony jest byt Rzeczypospolitej i to nawet w biologicznym wymiarze, zagrożona jest ciągłość tradycji i narodowych instytucji. To zresztą nie wszystko. I naród to czuje. A że przelewu krwi nie pragnie, wraca do dawnych tradycji, choć nowe sposoby ratowania Rzeczypospolitej w czyn wprowadza.

Dlaczego ową niepełną wyliczankę zagrożeń od wiary zaczynam? A czy to trzeba przypominać? Ile razy w historii wiara, albo jej poszczególne warstwy zagrożone były, tyle razy wrogowie Rzeczypospolitej znajdowali sposobność uderzenia w byt Ojczyzny. Albo inaczej to wywiedźmy: ile razy trzeba było ją ratować, tyle razy Boga i Bożej Rodzicielki wzywano – powszechnie i publicznie. Jak pod Grunwaldem. I nie tylko tam, i nie tylko wtedy. W święto Trzech Króli naród znowu wyśpiewał swoją pieśń.