Kard. Cantalamessa: młodzi tęsknią za Innym, a On jest w Eucharystii

Nadal jednak odczuwają w sobie potrzebę wyrwania się z banału codzienności i dlatego tworzą sobie własne namiastki liturgii, choćby w postaci koncertów czy wielkich zgromadzeń – mówił w cotygodniowym kazaniu wielkopostnym dla Papieża i Kurii Rzymskiej kard. Raniero Cantalamessa. Poświęcił je liturgii, w której jest obecny Bóg, ów „całkiem Inny”, za którym tęskni zsekularyzowany człowiek.

Papieski kaznodzieja zauważył, że w liturgii sacrum nie uobecnia się w swej potędze i chwale, lecz w pokorze i ukryciu. I to właśnie jest wielką tajemnicą wiary, która wprawia nas w zachwyt i zdumienie.

Mówiąc o tym, jak udostępnić współczesnemu człowiekowi tę skrytą obecność Boga, kard. Cantalamessa zauważył, że przede wszystkim trzeba czuwać, aby nie zaprzepaścić wymowy samej liturgii, samowolnymi i dziwacznymi improwizacjami, i zachować niezbędną skromność i opanowanie, także wtedy, gdy Msza św. jest odprawiana w niecodziennych okolicznościach.

 Papieski kaznodzieja zauważył, że szczególną wagę trzeba też przykładać do liturgii Słowa, pamiętając, że mało jest rzeczy, które z taką mocą potrafią uczynić wyłom w ludzkim sercu i pozwolić mu doświadczyć transcendentnej rzeczywistości Boga, jak żywe Słowo Pana głoszone z wiarą i zapałem podczas Eucharystii.

Kard. Cantalamessa zwrócił też uwagę na potrzebę zachowania chwili milczenia po przyjęciu Komunii. Przypomniał, że to właśnie z tego doświadczenia ciszy przed Panem rozwinęła się w praktyka adoracji Najświętszego Sakramentu.

„Adoracja Najświętszego Sakramentu jest najwyraźniejszym znakiem tego, że pokora i ukrycie Chrystusa w Eucharystii nie pozwalają nam zapomnieć, że jesteśmy w obecności Najświętszego, Tego, który z Ojcem i Duchem Świętym stworzył niebo i ziemię. Tam, gdzie jest ona praktykowana - przez parafie, osoby i wspólnoty - jej owoce są widoczne, także w postaci ewangelizacji. Kiedy jakiś kościół jest wypełniony trwającymi w ciszy przed Najświętszym Sakramentem wiernymi, to każdy, kto przypadkiem zagląda do takiej świątyni, może powiedzieć: Oto Bóg! Przypominam sobie komentarz pewnego niekatolika po zakończeniu godzinnej cichej adoracji eucharystycznej w dużym kościele parafialnym w Stanach Zjednoczonych wypełnionym wiernymi: Teraz rozumiem - powiedział do przyjaciela - co wy, katolicy, macie na myśli, kiedy mówicie o realnej obecności! Jeśli jest jakiś powód, dla którego żal mi łaciny, to jest nim zanik pewnych pieśni, które powstały z myślą o tych chwilach adoracji i które służyły całym pokoleniom wiernych wszystkich języków dla wyrażenia ich gorącego oddania Jezusowi obecnemu w Najświętszym Sakramencie: Adoro te devote, Ave verum, Panis angelicus. Przetrwały one już niemal tylko dzięki muzyce, którą do tych tekstów napisali znani artyści.“