Cuda pod gruzami

Trudno się temu dziwić, wszak słowa biblijnego mędrca właściwie zrozumieć można tylko z perspektywy wiary. W to, że w doczesności ocieramy się o marność, w tym swoich poczynań i niedociągnięć, a Jedynym, w którym należy całkowicie złożyć nadzieję, jest Bóg. Takie to refleksje mi się nasunęły w ramach przygotowania do Środy Popielcowej. Ciekawe, że obrzęd posypania głów popiołem wciąż cieszy się popularnością i stanowi obowiązkowy punkt w kalendarzu wielu katolików, choć z innymi praktykami religijnymi, na przykład Eucharystią, już tak dobrze nie jest. À propos Koheleta wspomnę, że w naszym katolickim kaznodziejstwie Koheletów nie brakowało, wśród nich najbardziej w pamięć zapadł mi ksiądz Karol Antoniewicz, autor słynnej pieśni „W krzyżu cierpienie”. Jedną z jej fraz – „w krzyżu miłości nauka” – wybraliśmy na przewodni motyw tegorocznego Wielkiego Postu. W jednym ze swoich kazań popielcowych ks. Antoniewicz przywołał obraz prochów – tych „żyjących”, czyli każdego z nas, i tych spoczywających już w mogiłach. Równość tych pierwszych uznał za marzenie, i słuszne jest przypomnienie tego w czasach, w których porównujemy się nieustająco z innymi. Równość drugich, czyli zmarłych, nowością dla nikogo nie jest, każdy zna wszak porzekadło, że śmierć nie robi sobie nic z naszych ludzkich kryteriów wartościowania.