Z Dawidem i Miriam

Galilea, Wawrzyny i inni

Modlitewnych propozycji tanecznych przybywa. W tego rodzaju warsztatach, spotkaniach czy rekolekcjach, czasem organizowanych przez taneczne diakonie różnych wspólnot, można wziąć udział m.in. w Katowicach (wspólnota „Emmanuel”) i Krakowie; znane są warsztaty i rekolekcje z tańcem prowadzone przez Siostry Uczennice Krzyża czy przez małżeństwo Gajdów – rekolekcje „Szły za Miriam w pląsach” (por. Wj 15,20) – nawiązujące do biblijnego opisu siostry Mojżesza tańczącej razem z innymi kobietami po cudownym przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone. We Wrocławiu plany zorganizowania kolejnych warsztatów modlitwy tańcem (prowadzonych przez grupę z Poznania) ma wspólnota „Galilea” działająca przy klasztorze dominikanów. Taneczno-modlitewne spotkania odbywają się raz po raz także w innych wspólnotach. Grupa wielbiąca Boga tańcem zawiązała się niedawno przy DA „Wawrzyny” we Wrocławiu. – Dopiero uczymy się, wdrażamy w taką formę modlitwy – mówi prowadzący spotkania Krzysiek, podkreślając, że za jakiś czas pewnie grupa będzie widoczna w czasie modlitwy uwielbienia czy w dziękczynieniu po Komunii św. – We mnie pragnienie takiej formy modlitwy zrodziło się spontanicznie, z potrzeby serca – tłumaczy. – Z czasem znalazłem na ten temat nieco informacji, uczestniczyłem w warsztatach w Katowicach.

  Archiwum warsztatów tańca Warsztaty modlitwy tańcem Dać się poprowadzić

Asia o swoim doświadczeniu z tańcem wspomina jako o bardzo intymnym przeżyciu, o spotkaniu z Kimś bliskim, o doświadczeniu dziecka skaczącego z radości na widok mamy i taty, o „muzyce Ducha Świętego” i jedności z innymi tańczącymi. – Taniec to moja osobista rozmowa z Bogiem, wyrażona gestem. Gdy wyciągam w tańcu rękę, to On ją trzyma – wyjaśnia. I tłumaczy, że Bogu trzeba dać się poprowadzić jak partnerowi w tańcu, w modlitwie i nie tylko. Jego plany wobec każdego człowieka są jak zaproszenie do najpiękniejszego tańca. Gdy przeżywa się Eucharystię jako wytęsknione spotkanie, taniec potem sam płynie z serca. – Tańczysz w myślach, na chodniku, w tramwaju, na klatce schodowej, w przedpokoju... – mówi. Przyznaje, że owszem, nawet w tramwaju zdarza jej się (dyskretnie) tańczyć. Często tak właśnie przeżywa modlitwę uwielbienia w swojej wspólnocie. – Zbliżam się do Boga w czasie Mszy św., przez adorację, spotykanie się z Nim w ciszy, pomoc drugiemu człowiekowi. I także w tańcu.

Słuchając świadectw modlących się w ten sposób ludzi, można się zadziwić. Kto śpiewa, dwa razy się modli, a kto tańczy? Aż trudno sobie wyobrazić. Anna Wieradzka – teolog i instruktorka tańca prowadząca warsztaty w Poznaniu – w pracy magisterskiej poświęconej tym zagadnieniom (której fragmenty prezentuje na stronie www poznańskich warsztatów) pisze m.in. o św. Augustynie wyobrażającym sobie aniołów jako istoty w tańcu i o Ojcu Kościoła Hipolicie, który nazywał Chrystusa wodzirejem niebiańskiego korowodu. Do tego orszaku, do wspólnych pląsów, zapraszają aniołowie każdego zbawionego.
To dopiero będzie „taniec z gwiazdami”. Od razu finał. I nikt już nie odpadnie.

Z nimi możesz zacząć
Warsztaty modlitwy tańcem prowadzi w Poznaniu (a prawdopodobnie jeszcze w tym roku poprowadzi we Wrocławiu) Teatr Droga im. Jana Pawła II, działający w ramach Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Kultury i Ewangelizacji „Droga”. Teatr powstał w 2000 roku; jego zalążkiem była grupa teatralna, która wystawiła musical „Zraniony Pasterz” w reżyserii Heleny Sperskiej Abbe, na podstawie słynnej książki o. Daniela Ange’a. W ramach Stowarzyszenia działa również m.in. Szkoła Życia Chrześcijańskiego i Ewangelizacji Świętej Maryi z Nazaretu Matki Kościoła, z którą związana jest wrocławska wspólnota „Galilea”. Więcej informacji na www.modlitwatancem.pl oraz www.teatrdroga.blogspot.com.

Tekst opublikowano we wrocławskim dodatku "Gościa Niedzielnego".