Św. Błażej

Jeżeli chcemy poznać dzisiejszego patrona, to musimy udać się do Sebasty, na tereny dzisiejszej Turcji. To tu, na przełomie wieku III i IV działała prężnie gmina chrześcijańska, której członkiem był także i on, z zawodu lekarz. Czy urodził się w Sebaście, czy też trafił do niej z oddalonej o 200 km Cezarei Kapadockiej, nie sposób dziś ustalić. Z całą natomiast pewnością sumiennie wykonywał swoje obowiązki i był znany w okolicy, tak pośród chrześcijan, jak i pogan. Gdy zatem umarł biskup tego miasta, wskazanie jego następcy nie nastręczało problemów. Wybór padł na tego, kto do tej pory zajmował się leczeniem ciała, a teraz miał zadbać także o dusze. Musiał być człowiekiem o nieposzlakowanej opinii, głębokiej wierze i wielkim miłosierdziu, bo jego imię – a nie nadano mu go przypadkowo – raczej wykluczało go z grona kandydatów do urzędu biskupa. W końcu przecież Błażej, to po łacinie ktoś, kto sepleni. A jednak, choć obarczony taką przypadłością, nasz dzisiejszy patron, staje na czele Kościoła w Sebaście. Jeżeli dodamy do tego, że niedługo później, w roku 313, cesarze Konstantyn Wielki i Licyniusz wspólnie ogłaszają edykt, zezwalający w całym Rzymskim Imperium na wolność wyznania, to wydaje się, że oto nadchodzą wreszcie spokojne czasy dla uczniów Chrystusa. Niestety, bardzo szybko zarządzający wschodnią częścią Imperium Licyniusz rozpętuje wojnę domową, w której prześladowanie chrześcijan staje się bronią wymierzoną w cesarza Konstantyna. Na terenie Kapadocji nadzoruje je Agrykolaus. To on rozpoczyna aresztowania, ale biskup Błażej za radą wiernych ucieka w góry i ukrywa się w jednej z grot, skąd nadal kieruje Kościołem w Sebaście. Niestety zostaje zadenuncjowany i sprowadzony przed oblicze namiestnika. Po przesłuchaniu i ciężkim ubiczowaniu nasz patron zostaje przewieziony do więzienia, a następnie ścięty mieczem. Zanim jednak umrze męczeńsko dokona w lochu cudu, który przejdzie do legendy – za jego modlitewnym wstawiennictwem zostanie uleczony syn pewnej kobiety, któremu w czasie posiłku gardło przebiła ość, uniemożliwiając oddychanie. I tak oto św. Błażej, biskup Sebasty, ten sam, który miał spore problemy z mówieniem, bez jednego wypowiedzianego słowa zapisał się w pamięci potomnych i stał orędownikiem wszelkich niedyspozycji gardła i głosu. Bo wcale nie trzeba być wymownym, by Bóg mógł przemawiać do innych za naszą przyczyną.