Wolność za kratami

„Co oni wam dali?”

Stanisław Cinal, krajowy koordynator kursów Alpha w więzieniu, zaczynał od Alphy „klasycznej”. Intensywne doświadczenie tego, jak szybko rośnie to dzieło, doprowadziło jego wspólnotę do myśli o podjęciu dalszych kroków. – Zaczęliśmy w zakładzie karnym w Wadowicach. Dziś odbywa się tam już siódma edycja, a kapelan tego więzienia o. Ryszard Stolarczyk, karmelita, mówi, że po paru latach to już nie jest ten sam zakład. Widzimy, że Pan Bóg dotyka ludzi, którzy naprawdę doświadczyli głodu. Mają wiele złych rzeczy na sumieniu, ale przychodzą do Pana Boga i On daje im łaskę nawrócenia. Rozmawiałem niedawno z Karolem, koordynatorem Alphy w więzieniu w Polsce północno-wschodniej. Skończyli właśnie kurs w zakładzie karnym. Opowiadał, jak kilku osadzonych należących do więziennej subkultury, widząc przemianę jednego z nich, którego bardzo mocno dotknął Duch Święty, powiedziało do niego: „Nie wiemy, co wam tam dali, ale my chcemy tego samego” – uśmiecha się.

Staszek przywołuje przykład Krzysztofa Kurka, byłego więźnia, który w zakładach karnych przesiedział łącznie 30 lat. Dziś pełni posługę ambasadora Alphy w więzieniu. – Krzysztof dzieli się świadectwem nawrócenia i życia z Bogiem wszędzie tam, gdzie go o to poproszą. Szczególnie na sercu leżą mu pogubieni, poranieni młodzi ludzie. Odwiedza ich w poprawczakach i zakładach wychowawczych. Nawróceni więźniowie zawstydzają nas swoim radykalnym zaufaniem siłą wiary.

Bez zażyłości?

Krzysztof Dzierwa, regionalny koordynator Alphy w więzieniu na Śląsku, podczas szkoleń dla wspólnot, które chcą prowadzić kursy, zwraca m.in. uwagę na konieczne środki ostrożności. Po pierwsze prowadzący nie powinni wchodzić w zbyt zażyłe relacje z więźniami, także po ich wyjściu na wolność. To trudne, bo przecież szczere rozmowy przy stoliku rodzą więzi. – Nie stronimy od kontaktów z osadzonymi. Są przecież przypadki, że byli więźniowie dołączają do nas, innym też pomagamy odnaleźć się na wolności. Na szkoleniach jednak przestrzegamy przed zbytnią poufałością, bo prowadzący czasem zbyt pochopnie nawiązują przyjaźnie. Zdarza się, że ktoś zaczyna opowiadać o swojej rodzinie, pracy, wtedy łatwo go namierzyć. Osadzeni mają swoją przeszłość, nie wiesz, czy rozmawiasz z handlarzem narkotyków, z przestępcą seksualnym czy z mordercą. Z względu na bezpieczeństwo mówimy stanowczo: nie nawiązujemy relacji – mówi Krzysztof. Dodaje jednak: – Jeżeli ktoś autentycznie chce nawiązać relację, to zostawiam wychowawcy swój numer telefonu. Jeśli te osoby pytają o kontakt, wychowawca wie, że może podać mój numer. Są takie przypadki. O wielu osobach oczywiście nie mamy żadnych wieści. Nieraz usłyszymy coś od kapelanów. Jeden opowiadał, że jakiś były więzień przyjechał do niego z drugiego końca Polski i mówił, że dzięki Alphie w więzieniu zmienił swoje życie, przeprosił rodzinę, rodzina mu wybaczyła, przyjęła go. Albo idzie pewnego razu ulicą w Krakowie „po cywilu” i nagle zatrzymuje się przed nim samochód. Kierowca wyskakuje, podbiega do niego i mówi: „Ksiądz był na Alphie w więzieniu, ja też tam byłem i przeżyłem nawrócenie. Wszystkiego dobrego, lecę, bo stoję na światłach awaryjnych!”.

– Ta posługa przemienia nas samych – mówi Stanisław Cinal. – Witek, lider bardzo prężnej wspólnoty, mówił mi, że odkąd rozpoczęli posługę w więzieniu na Alphie, doświadczają nowego otwarcia, nowego błogosławieństwa. Posługa w więzieniu zmienia nas, rewitalizuje nasze wspólnoty, parafie, Kościół. Nawróceni więźniowie sprawiają, że zmienia się samo więzienie, a potem po wyjściu na wolność – społeczeństwo. To, że sądy i trybunały osadziły naszych braci i siostry w więzieniach, często słusznie, nie znaczy, że zabrały im ich godność. Jesteś synem Króla, czeka na ciebie Ojciec, czekają suknia, pierścień i sandały. Więźniowie są w sercu Boga.