Głupia, otwórz oczy!

Jestem jak Speedy Gonzales!

Quinta da Burra to wyjątkowe miejsce nie tylko ze względu na charakter Pauli. Tu pielgrzymi dostają czystą pościel, ręczniki, a ich brudne ubrania pierze pralka. Każdy dostaje też obfitą kolację, śniadanie i… kanapki na drogę. – Na początku nie gotowałam dla pielgrzymów, bo po prostu tego nie umiałam – uśmiecha się Paula. – Pewnego dnia przyszedł do mnie Włoch. Ugotowałam mu makaron. Naprawdę, nie nadawał się do jedzenia. Powiedział mi wtedy: „Paula, nie martw się. Mam kolegę, który ma restaurację, i powiem mu, że jadłem tak pyszny makaron, że mamma mia! I kiedy poprosi mnie o przepis, powiem, że nie mogę mu go zdradzić. Bo to tajemnica Szefa”.

Teraz jedzenie jest przepyszne, a Paula w kuchni zachowuje się jak prawdziwa matka Polka. Nie pozwoli, by jej goście mieli puste talerze. Sama je ostatki. – Dziś pielgrzymi mówią, że na drzwiach mojego domu powinnam mieć menu i 5 gwiazdek Michelin. Wy, pielgrzymi, nauczyliście mnie gotować – komentuje radośnie.

To miejsce odwiedzają też Polacy. „W podziękowaniu za przemiłą gościnę, pyszną kolację, orzeszki pinii prosto z szyszki i serdeczny uśmiech. Jak dobrze, że nie poszłyśmy dalej. Niech Bóg Ci błogosławi we wszystkim, co robisz” – napisały 2 września Aga, Kasia i Ela. Podobnych wpisów i pamiątek na specjalnej tablicy można znaleźć całe mnóstwo.

– Widziałaś może odznakę z napisem „Polska”? – pyta Paula. – To właśnie Polacy jako pierwsi zaczęli zostawiać mi takie pamiątki. Kiedy zobaczyli to inni, też postanowili zostawiać upominki z wizerunkiem swojego kraju. Pamiętam, jak w zeszłym roku miałam tu polską grupę. Ksiądz na zewnątrz odprawiał Mszę św. Zachwycił mnie ich śpiew. Inne grupy też już u mnie śpiewały, ale wy, Polacy, śpiewacie całym sercem. I nie mówię tego dlatego, że jesteś Polką.

Jak wygląda standardowy dzień pracy Pauli? – Wstaję mniej więcej o 5.30. Schodzę po cichu do kuchni, żeby nikogo nie obudzić. Kiedy słyszę, że ludzie zaczynają wstawać, wiem, że mogę hałasować. Robię sok z pomarańczy, gotuję jajka. Kiedy pielgrzymi wychodzą, wypuszczam psy. Potem przygotowuję śniadanie dla mamy i męża oraz jedzenie dla kotów. Potem idę sprzątać pokoje. Wrzucam rzeczy do pralki i wywieszam pranie. Jestem jak Speedy Gonzales! Zawsze mówię: „O 10.00 muszę iść do sklepu”, ale nigdy mi się to nie udaje. Wychodzę o 10.30. Kiedy wiem, że nie wyrobię się na czas, dzwonię na pocztę i mówię: „Jeśli zobaczycie pielgrzymów, to zadzwońcie do mnie!”. I dzwonią. Czasem robię zakupy naprawdę w ogromnym biegu, wracam do domu i przygotowuję pokoje – opowiada.

Kiedy pojawiają się pierwsi zmęczeni słońcem i ciężkimi plecakami pielgrzymi, od uśmiechniętej Pauli dostają szybki lunch, pokój z łazienką i ciepłą kolację.

Właścicielka hostelu zwykle kładzie się między 22.30 a północą. Jest zmęczona, ale swojej pracy nie zamieniłaby na żadną inną. – Myślę, że jestem jak mój pies Maria. Ona kocha pielgrzymów. Kiedy ich nie ma, obie jesteśmy bardzo smutne…