Cztery wskazówki dla Kościoła

Wskazówka 1:
Publicznie nazywać po imieniu i odrzucać zjawisko nietolerancji w imię „tolerancji”. Odmawianie prawa głosu w publicznej przestrzeni poglądom moralnym, ukształtowanym przez religię, jest czymś nietolerancyjnym i antydemokratycznym. Utożsamianie prawd biblijnej moralności z fanatyzmem i nietolerancją jest wypaczeniem prawdy oraz postępowaniem nietolerancyjnym i niecywilizowanym.

Tak trzeba to nazywać. Jeśli ktoś wyobraża sobie, że jakieś państwo ma władzę definiować na nowo małżeństwo, tę ludzką instytucję, która jest czymś bardziej pierwotnym – zarówno ontologicznie, jak i historycznie – niż państwo, to otwiera drzwi do tego, co Jan Paweł II określał „zakamuflowanym totalitaryzmem”. O tym należy otwarcie przypominać. To będzie jednak wymagało od (zachodnich) chrześcijan przezwyciężenia głęboko zakorzenionego poczucia marginalizacji we współczesnym społeczeństwie.

Wskazówka 2:
Mówić głośno o dowiedzionym w badaniach, niszczącym wpływie seksualnej rewolucji zarówno na jednostki, jak i na społeczeństwo. Jednocześnie trzeba wzywać współczesnych do docenienia na nowo godności i szlachetności ludzkiej miłości. W teologii ciała autorstwa Jana Pawła II zarówno wierzący, jak i niewierzący mogą odnaleźć bardziej przekonujący opis męskiej i kobiecej cielesności, wzajemności i owocności wpisanych w to cielesne zróżnicowanie niż teorie ludzkiej seksualności, które redukują ją do problemów „hydrauliki”, a ludzką miłość do kolejnego sportu.

Młodzi ludzie są głęboko poranieni przez kulturę rozwiązłości, która wmawia im, że muszą być aktywnie seksualni i zarazem, że ten seks może ich zabić. Oni właśnie wołają o prawdę o miłości. Dowodzi tego znaczący oddźwięk, jaki teologia ciała wy-wołała w uniwersyteckich kampusach czy w przygotowaniach do małżeństwa. Ta broń służąca nawróceniu kultury powinna być w pełni zastosowana. Nie bójmy się mówić głośno o tym, że Kościół katolicki lepiej rozumie ludzką seksualność niż prorocy seksualnego wyzwolenia.