Homoseksualista księdzem? Nie

Przypisy

[1] Sobór Watykański Drugi, Dekret o formacji kapłańskiej Optatam totius (28 października 1965): AAS 58 (1966), 713-727.

[2] Zob. Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego, Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis (6 stycznia 1970, 2 wyd.: 19 marca 1985); Studium filozofii w seminariach (20 stycznia 1972); Przewodnik formacji w celibacie kapłańskim (11 kwietnia 1974); O nauczaniu Prawa Kanonicznego osób przygotowujących się do kapłaństwa (2 kwietnia 1975); Formacja teologiczna przyszłych kapłanów (22 lutego 1976); Epistula circularis de formatione vocationum adultarum (14 lipca 1976); Instrukcja o formacji liturgicznej w seminariach (3 czerwca 1979); List okólny dotyczący niektórych bardziej pilnych aspektów formacji duchowej w seminariach (6 stycznia 1980); Wychowawcze wprowadzenie w ludzką miłość: zarys wychowania seksualnego (1 listopada 1983); Opieka duszpasterska nad ludźmi podróżującymi w formacji przyszłych kapłanów (25 stycznia 1986); Przewodnik kształcenia przyszłych kapłanów odnośnie środków komunikacji społecznej (19 marca 1986); List okólny dotyczący studiów w Kościołach Wschodnich (6 stycznia 1987); Najświętsza Maryja Panna w formacji intelektualnej i duchowej (25 marca 1988); Wskazówki dla studium i wykładu Społecznego Nauczania Kościoła w formacji kapłańskiej (30 grudnia 1988); Instrukcja nt. studium Ojców Kościoła w formacji kapłańskiej (10 listopada 1989); Dyrektywy dotyczące przygotowania wychowawców seminaryjnych (4 listopada 1993); Dyrektywy odnośnie formacji seminarzystów dotyczącej problemów związanych z małżeństwem i rodziną (19 marca 1995); Instrukcja dla Konferencji Episkopatów na temat przyjmowania do seminariów kandydatów przychodzących z innych seminariów lub rodzin zakonnych (9 października 1986 i 8 marca 1996); Okres propedeutyczny (1 maja 1998); Listy okólne dotyczące norm kanonicznych związanych z nieprawidłościami i przeszkodami w ad Ordines recipiendos oraz ad Ordines exercendos (27 lipca 1992 i 2 lutego 1999).

[3] Papież Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apostolska Pastores dabo vobis (25 marca 1992): AAS 84 (1992), 657-864.

[4] Zob. KPK, kan. 1024 i KPKW, kan. 754; Papież Jan Paweł II, List Apostolski Ordinatio sacerdotalis o zastrzeżeniu święceń kapłańskich wyłącznie dla mężczyzn (22 maja 1994): AAS 86 (1994), 545-548.

[5] Zob. Sobór Watykański Drugi, Dekret o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorum ordinis (7 grudnia 1965), n. 2: AAS 58 (1966), 991-993; Pastores dabo vobis, n. 16: AAS 84 (1992), 681-682. W odniesieniu do więzi kapłana z Chrystusem, Oblubieńcem Kościoła, Pastores dabo vobis stwierdza, iż: „Zgodnie ze swoim powołaniem, kapłan winien być żywym obrazem Jezusa Chrystusa Oblubieńca Kościoła (...) Kapłan jest powołany, by w swoim życiu duchowym realizować miłość Chrystusa Oblubieńca do Kościoła Oblubienicy. Jego życie powinno więc być oświecane i formowane także przez ten aspekt oblubieńczy, który każe mu dawać świadectwo oblubieńczej miłości Chrystusa” (n. 22): AAS 84 (1992), 691.

[6] Zob. Presbyterorum ordinis, n. 14; AAS 58 (1966), 1013-1014; Pastores dabo vobis, n. 23: AAS 84 (1992), 691-694.

[7] Zob. Kongregacja ds. Duchowieństwa, Dyrektorium nt. posługi i życia kapłanów (31 marca 1994), n. 58.

[8] Zob. Katechizm Kościoła Katolickiego (editio typica, 1997), nn. 2357-2358. Zob. także różne dokumenty Kongregacji Nauki Wiary: Deklaracja Persona humana o niektórych kwestiach dotyczących etyki seksualnej (29 grudnia 1975); List Homosexualitatis problema do biskupów Kościoła katolickiego na temat opieki duszpasterskiej nad osobami homoseksualnymi (1 października 1986); Niektóre uwagi odnośnie do odpowiedzi na projekty legislacyjne dotyczące niedyskryminowania osób homoseksualnych (23 lipca 1992).Uwagi dotyczące projektów legalizacji związków między osobami homoseksualnymi (3 czerwca 2003). Odnośnie skłonności homoseksualnych, list Homosexualitatis problema oświadcza, że „Chociaż konkretna skłonność osoby homoseksualnej nie jest grzechem, jest mniej lub bardziej silną tendencją skierowaną ku wewnętrznemu złu moralnemu; tak więc sama skłonność musi być uznana za obiektywny nieład.” (n. 3).