Listy z Ugandy

Ewa Janicka MWDB

Witajcie!

Serdecznie Was pozdrawiam z kraju, gdzie ludzkie serca są najważniejsze. To dopiero drugi dzień mojego pobytu w Ugandzie.

Ojciec Toni mówi, że to za mało, aby poznać Afrykę. Zapewne ma rację, w końcu pracuje na tym kontynencie 16 lat. Ale czuję się zachwycona ludźmi, których tu poznałam. Są bardzo otwarci, szczerzy i życzliwi. Problem jedynie dotyczy zapamiętania imion, i co gorsze, wyglądu. Dla mnie wszyscy wyglądają tak samo.

Dzieci w Ugandzie nie potrzebują drogich zabawek, potrafią godzinami bawić się w znane tu zabawy. A`propos, twierdzą, że to afrykańskie zabawy, ale prawie wszystkie znam z Polski. To niesamowite! Dziecięcy świat nie zna granic. Mam bardzo dobry kontakt z dziećmi, więc czuje się wśród nich fantastycznie. Nazwały mnie mom Eva, czasem mówią do mnie też Eva green, ponieważ twierdzą, że mam zielone żyły na rękach.

Wczoraj dzieci uczyły mnie ugandyjskich zabaw i tańców, ja w zamian uczyłam ich polskich zabaw, zorganizowałam też sportowe zawody. Dzieci bardzo chętnie słuchają o Polsce, włączają się w polskie zabawy i uczą polskich piosenek. Dzisiaj np. zrobiliśmy w drodze do domu Prinsili polska listę przebojów! Zaskoczyły mnie tym jak szybko się uczą i jak dobrą mają pamięć. Szczególnie bliskie są mi najmłodsze dzieci, może dlatego, że tak wspaniale się przytulają, a później szybciutko zasypiają w ramionach. Wczoraj dzieci przygotowały piosenkę i przedstawienie dla mnie. Żałuję, że nie udało mi się utrwalić tego na filmie, ale wzięły mnie z zaskoczenia. Dzisiaj zaprosiły mnie do swoich domów, pokazywały okolicę i karmiły różnymi owocami. Poza tym jak zwykle się bawiliśmy. Dzieci są niesamowite. Dzisiaj widziałam jak dwójka 3 letnich dzieci gotuje kolacje. Nigdy bym nie uwierzyła, ze dziecko w tym wieku może być tak samodzielne.
Jeśli chodzi o misjonarzy, są bardzo dobrzy dla mnie i na razie świetnie się dogadujemy.

Ewa Janicka MWDB – Uganda