Orędzie na 44. Światowy Dzień Modlitw o Powołania

Powołanie w służbie wspólnoty Kościoła

Reklama

Zbierając doświadczenie minionych wieków, Sobór Watykański II podkreślił znaczenie wychowania przyszłych księży do autentycznej wspólnoty eklezjalnej. Na ten temat czytamy w Presbyterorum ordinis: “Wykonując posługę Chrystusa – Głowy i Pasterza – ze względu na autorytet, który mają, prezbiterzy w imieniu Biskupa gromadzą rodzinę Bożą jako wspólnotę ożywianą jednością i za pośrednictwem Chrystusa prowadzą ją do Ojca w Duchu Świętym” (nr 6). Echem tych samych słów jest Adhortacja Apostolska posynodalna - Pastores dabo vobis, która podkreśla, że kapłan „jest sługą Kościoła – wspólnoty, gdyż zjednoczony z Biskupem i w ścisłej więzi z kolegium prezbiterów, buduje jedność wspólnoty kościelnej w harmonii różnych powołań, charyzmatów i posług” (nr 16). Jest rzeczą konieczną, by wewnątrz ludu chrześcijańskiego każda posługa i charyzmat prowadziły do pełnej komunii, a zadaniem Biskupów i kapłanów jest harmonizowanie posług i charyzmatów ze wszystkimi innymi powołaniami i służbami w Kościele. Również życie konsekrowane jest w swej istocie służbą na rzecz tej jedności, jak to jest ukazane w świetle posynodalnej Adhortacji - Vita consecrata – mojego czcigodnego Poprzednika Jana Pawła II: „Życie konsekrowane z pewnością w skuteczny sposób przyczyniło się do tego, by w Kościele był podkreślany wymóg braterstwa jako wyznanie wiary w Trójcę Świętą. Poprzez ciągłe promowanie miłości braterskiej także w formie życia wspólnego życie konsekrowane ukazało, że uczestnictwo we wspólnocie trynitarnej może zmienić relacje międzyludzkie, tworząc nowy rodzaj solidarności” (nr 41).

W centrum każdej wspólnoty chrześcijańskiej znajduje się Eucharystia, źródło i szczyt życia Kościoła. Każdy, kto decyduje się służyć Ewangelii - jeśli tylko żyje Eucharystią - wzrasta w miłości do Boga i do bliźniego, przyczyniając się w konsekwencji do budowania Kościoła jako wspólnoty. Można powiedzieć, że „miłość eucharystyczna” motywuje i staje się podstawą aktywności powołaniowej całego Kościoła, gdyż – jak o tym napisałem w encyklice Deus caritas est – powołania do kapłaństwa oraz do innych posług i służb rozkwitają w ludzie Bożym tam, gdzie są tacy ludzie, w których Chrystus staje się dostrzegalny w swoim Słowie, w sakramentach a zwłaszcza w Eucharystii. Dzieje się tak dlatego, że „w liturgii Kościoła, w jego modlitwie, w żywej wspólnocie wierzących, doświadczamy miłości Boga, odczuwamy Jego obecność i w ten sposób uczymy się rozpoznawać Boga w codzienności. On jako pierwszy nas pokochał i nadal nas kocha jako pierwszy; właśnie dlatego my też stajemy się zdolni do tego, by odpowiedzieć miłością” (nr 17).

Na koniec zwracamy się do Maryi, która wspierała pierwszą wspólnotę, gdzie „wszyscy trwali jednomyślnie na modlitwie” (por. Dz 1, 14), aby pomagała Kościołowi w stawaniu się dla współczesnego świata ikoną Trójcy Świętej – wymownego znaku miłości Boga do wszystkich ludzi. Dziewica Maryja natychmiast odpowiedziała na propozycję ze strony Boga Ojca, mówiąc: „Oto ja, służebnica Pańska” (Łk 1, 38). Niech Ona wstawia się za nami, aby ludowi chrześcijańskiemu nie zabrakło sług Bożej radości: kapłanów, którzy w jedności z ich Biskupami, będą wiernie głosić Ewangelię i sprawować sakramenty, zatroszczą się o lud Boży i będą gotowi, by ewangelizować całą ludzkość. Niech Maryja sprawi, by także w tym naszym czasie wzrastała liczba osób konsekrowanych, które pójdą pod prąd, realizując rady ewangeliczne ubóstwa, czystości i posłuszeństwa i które w sposób profetyczny świadczyć będą o Chrystusie i o Jego wyzwalającym orędziu zbawienia. Drodzy bracia i siostry, których Pan powołuje do szczególnych posług w Kościele, pragnę zawierzyć was w szczególny sposób Maryi, aby Ta, która lepiej niż ktokolwiek inny zrozumiała sens słów Jezusa: „Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je” (Łk 8, 21), nauczyła was słuchania Jej Boskiego Syna. Niech Ona pomoże wam powiedzieć całym życiem: „Oto, Boże, idę pełnić Twoją wolę” (por. Hebr 10, 7). Przekazując te życzenia, zapewniam każdego o mojej szczególnej pamięci w modlitwie i wszystkim z serca błogosławię.

Watykan, 10 lutego 2007 roku

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Reklama

Reklama

Reklama

Archiwum informacji

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31 1 2 3 4
5 6 7 8 9 10 11

Reklama