Założyciele szarytek

Św. Wincenty a'Paulo (Vincent de Paul) urodził się w Pouy we Francji 24 kwietnia 1581 roku w rodzinie ubogich rolników. Studiował teologię na uniwersytecie w Tuluzie, gdzie w 1600 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W 1604 uzyskał stopień bakałarza teologii.

Według niektórych przekazów w 1605 r. w czasie podróży z Marsylii do Narbonne został porwany przez korsarzy afrykańskich i uprowadzony do Tunisu, gdzie przebywał w niewoli dwa lata. W 1608 powrócił do Paryża, a w 1612 objął parafię w Clichy. W latach 1613-1628 był kapelanem i wychowawcą w domu dowódcy galer królewskich E. de Gondisa.

W 1617 roku pod wpływem jego kazania na temat spowiedzi generalnej z całego życia doszło do licznych nawróceń. Od tego czasu Wincenty zaczął głosić konferencje i nauki (nazwane później misjami) w wiejskich parafiach, a w 1625 roku utworzył w Paryżu Zgromadzenie Misjonarzy. Wkrótce rozszerzyło się ono na całą Francję, następnie Polskę (1651), Włochy, Afrykę Północną i Madagaskar. Członków Zgromadzenia, od jego pierwszej siedziby – klasztoru św. Łazarza – zwano lazarystami.

Zajął się również tworzeniem stowarzyszeń charytatywnych, co w konsekwencji doprowadziło do założenia w 1633 roku Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, których głównym zadaniem stała się praca na rzecz ubogich.

Wincenty a'Paulo prowadził misje ludowe, rekolekcje, zakładał seminaria duchowne. Działalność misyjna i charytatywna sprawiła, że był człowiekiem znanym i cenionym w całej ówczesnej Francji. Zwano go wielkim jałmużnikiem Francji. Należał m.in. do Królewskiej Rady Sumienia, która decydowała o nominacjach na wyższe stanowiska kościelne.

Zmarł 27 września 1660 roku w Paryżu. W roku 1729 został beatyfikowany, a w 1885 kanonizowany. Jego święto Kościół obchodzi w dniu 27 września. Jest patronem galerników, podrzutków i przestępców.

Św. Ludwika de Marillac urodziła się w Ferrieres pod Paryżem 12 sierpnia 1591 roku. Pochodziła z rodziny szlacheckiej. Gruntowne wykształcenie otrzymała w pensjonacie sióstr dominikanek w Poissy. Studiowała łacinę, grekę oraz poezję. W 1604 roku zmarł jej ojciec (matka jeszcze wcześniej). Rodzina sprzeciwiła się wstąpieniu Ludwiki w wieku 22 lat do zakonu sióstr kapucynek, co było jej marzeniem. W lutym 1613 r. wyszła za mąż za Antoniego Le Gras, sekretarza królowej. Mieli jednego syna, Antoniego. Le Gras zmarł w 1625 r. Od tego czasu Ludwika znowu była sama. Pewnego dnia spotkała Wincentego a'Paulo. Pod jego wpływem zaczęła służyć ubogim w utworzonym w 1617 r. Bractwie Pań Miłosierdzia. 29 listopada 1633 r. Ludwika przyjęła do swego mieszkania pięć dziewcząt, by mogły żyć we wspólnocie i by je przygotować do nowych obowiązków. Tak powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.

Ludwika zmarła 15 marca 1660 roku, w wieku 68 lat. Została beatyfikowana przez Benedykta XV 9 maja 1920 r. i kanonizowana przez Piusa XI 11 marca 1934. 10 lutego 1960 papież Jan XXIII ogłosił ją patronką wszystkich poświęcających się dziełom miłosierdzia.
Jej święto obchodzi się 15 marca.