Jubileusz Sióstr Boromeuszek Bóg się o Ciebie upomni

W tym roku świętują one 470. rocznicę urodzin i 425. rocznicę śmierci swojego patrona św. Karola Boromeusza. W charyzmacie Zgromadzenia na pierwszym planie jest miłosierdzie i kontemplacja. Dlatego zakonnice zaangażowały się  w swoim posłannictwie miłosierdzia na rzecz obrony życia, poprzez otwarcie Okna Życia w domu zakonnym w Piekarach Śląskich ­­­-Dąbrówce Wielkiej. Zostało ono poświęcone 29 maja br. Matki, które z jakichś powodów nie mogą wychowywać swojego dziecka, mogą oddać je właśnie do Okna Życia. Potem dziecko kierowane jest do adopcji.

Zazdroszczą zakonnicom?
Siostra Ezechiela Ściskała od roku jest przełożoną Domu Generalnego Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Mikołowie. Do zakonu wstąpiła w 1982 roku. - Czasem ludzie zazdroszczą zakonnicom ich, jak myślą, bezproblemowego życia - mówi. – A nas dotyka to wszystko, co innych poza murami klasztoru. Nie jesteśmy bezludną wyspą, na której zawsze świeci słońce. Potykamy się, jak inni ludzie, popełniamy błędy, musimy troszczyć się o finanse.

Boromeuszki są katechetkami, organistkami, prowadzą ochronki dla dzieci, grupy Dzieci Maryi. Ale pracują także w szpitalach w Mikołowie, Chorzowie i Rydułtowach, w sześciu Domach Pomocy Społecznej, w Zakładach Opiekuńczo-Leczniczych w Piekarach i Mikołowie, i dwóch Specjalnych Ośrodkach Wychowawczych: w Szopienicach i Mysłowicach. W Mikołowie, obok Domu Generalnego, siostry budują dom dla ludzi chorych i starych, którego otwarcie planowane jest na koniec tego roku.

Męczyłam się
Siostry Agnieszka i Ewelina, po 8 latach pobytu w Zgromadzeniu złożyły w Domu Generalnym w Mikołowie śluby wieczyste. Ślubowały czystość, ubóstwo, posłuszeństwo i miłosierdzie. Wcześniej, przez pół roku przygotowywały się do uroczystości. Były to swoiste rekolekcje, podczas których odbywały się m.in. spotkania z różnymi prelegentami, siostry powtarzały historię Zgromadzenia, dogmatykę, a przede wszystkim utwierdzały się w swoim wyborze drogi życiowej.

– Zawsze marzyła mi się duża rodzina z piątką dzieci i domek w mojej rodzinnej Istebnej – uśmiecha się siostra Agnieszka. - Ale Pan Bóg miał inne plany. Nie od razu chciałam je przyjąć. Odrzucałam myśl o zakonie. „Chryste, jest tyle ludzi, którzy mogą Ci lepiej służyć” – myślałam. Jak sama mówi, trochę się męczyła, zanim przyjęła powołanie. – Pokój przyszedł podczas modlitwy, kiedy powiedziałam: „Tak, Panie Jezu, chcę przeżyć swoje życie razem z Tobą. Rówieśnicy dziwili się jej wyborowi, pytali: co ty robisz? Tyle możliwości przed tobą, miałaś iść na studia. - To nie była łatwa decyzja – dodaje siostra zakonna. – I dziś, każdego dnia na nowo powtarzam: Panie Boże, tak, chcę Ci służyć.