Matka Jolanta od narkomanów

I co? „Wspięłaś” się do zakonu?
– Nie tak od razu. Najpierw studiowałam psychologię, chciałam pomagać ludziom. No i chciałam chodzić po górach. Moim życiowym marzeniem był trekking pod Mount Everestem oraz praca u Matki Teresy w Kalkucie. W lipcu 1980 r. razem z kuzynem, etnografem, wylądowaliśmy w Delhi. Pojechaliśmy pociągiem do Katmandu. I na jakiejś stacji biedne indyjskie dziecko ukradło nam wszystkie dokumenty i pieniądze. Sprzedaliśmy sprzęt wysokogórski, żeby mieć na życie. Pojechaliśmy do Kaszmiru. Jedno wspomnienie z tej wyprawy towarzyszy mi do dziś: zmęczeni wspinaliśmy się pod górę, obok płynęła rzeka. Potknęłam się i wpadłam do wody. Prąd porwał mnie natychmiast w dół. W zasadzie nie miałam szans. Szarpałam się, próbowałam wydostać. Właściwie się poddałam. I w pewnym momencie, gdy się żegnałam ze światem, jakby mi ktoś do ucha przez tubę wrzasnął: „Walcz!”. Ten głos był nieprawdopodobnie silny, realny i zdumiewający! Zaczęłam walczyć. I udało się...

A gdy wróciłaś z Kaszmiru, zawalczyłaś o pracę w umieralni u Matki Teresy, w Kalkucie.
– To było przeżycie: gdy weszłam, zemdliło mnie. Po jednej stronie kobiety, po drugiej – mężczyźni. Przeraźliwie chude, gnijące ciała. Patrzyły na mnie wielkimi, jeszcze troszkę żywymi oczami. Cofnęłam się, ale sobie myślę: „Przyjechałaś tu pomagać, a uciekasz?”. I weszłam. Gdy zaczęłam rozmawiać z tymi „ciałami”, to okazywały się ludźmi. Mówiłam do nich po polsku, a oni w tajemniczy sposób rozumieli. Gadałam kiedyś z kobietą, co miała nogi jak słoń i okropnie cierpiała. Pamiętam, jaka była szczęśliwa: pod koniec życia ktoś wysłuchał jej bólu i skarg.

Praca w umieralni przygotowała Cię do pracy w hospicjum czy nieco... „znieczuliła”?
– Nie da się tak naprawdę porównać tutejszych warunków i warunków w Kalkucie. Nasi chorzy, nawet najbardziej cierpiący, są otoczeni lekarzami, psychologami. Tamci leżeli na pryczach i chowali resztki jedzenia, bo nie wierzyli, że znów dostaną... Ale ludzie cierpią wszędzie i wszędzie czekają na pomoc. I zarówno w umieralni w Kalkucie, jak i w hospicjum w Anielinie czuje się obecność Chrystusa. On przyszedł do maluczkich.

Już słyszę święte oburzenie: „Cierpiący w Indiach niczym nie zawinili. A taki narkoman”...
– Inna wersja: „Biednym dzieciom trzeba pomagać, a nie takiemu narkomanowi”. Tylko że zarówno żebrak z Kalkuty, biedne dziecko, jak i „taki” narkoman to człowiek. Gdybyś wiedziała, jak bardzo cierpią „tacy” narkomani. Narkomania to tragiczna choroba: nieuleczalna i z nawrotami. Jest wynikiem głodu miłości, braku więzi rodzinnych, złej komunikacji. Każdy z moich młodych podopiecznych przeżył tyle, ile niejeden stary człowiek. Niektórzy byli molestowani, wielu to tzw. ocaleńcy – uniknęli aborcji, ale nigdy nie poczuli się potrzebni. Większość z nich pochodzi z rodzin alkoholowych. Tym bardziej zasługują na drugą, trzecią czy piątą szansę.

Po której szansie s. Jolantę trafia szlag?
– No wściekam się, wściekam...To jest praca skrajnych emocji: jest radocha, gdy „ćpun” przestaje brać, gdy po latach idzie do spowiedzi. Ale jaki to ból, gdy wychodzi na prostą, i znów nawrót choroby! Raz byłam bliska załamania: 10 lat faceta znałam. Fenomenalnie uzdolniony muzycznie. Miał HIV i czekał na przeszczep nerki. To miała być pierwsza transplantacja nerki dla „pozytywnego”. Leżał już w szpitalu. I prawdopodobnie ktoś mu przyniósł dawkę. Zmarł. Ból nie do opisania. Chyba Pan Bóg mnie wtedy ochronił, bo jakby chłopak dostał tę nerkę, potem wziął dawkę, i zmarł... Szlag by mnie naprawdę trafił!

Narkomania – jak mówisz – to choroba z nawrotami. Jest szansa, żeby nawrotów nie było?
– Jest. Ale to wymaga wielkiej pracy, doskonałej organizacji, wielu środków. Refundowany przez państwo rok terapii to za mało. Starczy na przewartościowanie życia, na zaszczepienie głodu... normalności. Tylko co potem? Mają wracać do pijących rodzin? Do dawnego środowiska i trybu życia? Sami sobie nie poradzą. I stąd pomysł na Pasję Życia – fundację, która zbuduje młodzieżowe centrum rozwoju artystycznego i duchowego. Bo większość narkomanów to osoby artystycznie uzdolnione. Będziemy też uczyć zawodów. Zbudujemy hostel dla tych, którzy nie mają gdzie iść. Będą też zajęcia dla młodzieży z trudnych środowisk. Chodzi o to, żeby działać prewencyjnie: zaszczepić w nastolatkach pasję. Pasja to lepszy „dopalacz” niż narkotyk.

Na jakim etapie są prace?
– Mocne bóle rodzenia... Zbieramy kasę na postawienie budynku. Mamy piękny projekt wyceniony na 10 mln i... 300 tys. zł. Od władz Legionowa dostaliśmy w wieczystą dzierżawę plac. Budowę musimy rozpocząć w ciągu roku, a zakończyć ją w 2011! Ale to już dużo. Trzy lata temu nie mieliśmy nic. Wierzę, że się uda, bo to nie moje dzieło, tylko Jego. I dla Jego dzieci.