Bawarski proboszcz

Stąd pochodził Joseph Ratzinger
W parafii Winzer, w miejscowości Rickering urodził się i wychował Joseph Ratzinger, ojciec Josepha Ratzingera – papieża Benedykta XVI. Tu do dziś mieszają jego krewni, rodzina Antoniego Messerer. Joseph Ratzinger jako kardynał często bywał u nich na wakacjach. Do dziś utrzymuje z rodziną Messerer ścisły kontakt, zaprasza ich w czasie wakacji do Castel Gandolfo. Jeszcze po Bożym Narodzeniu 2004 roku chrzcił dziecko z rodziny Messerer i obiecywał, że przyjedzie do Winzer na obchody 1000-lecia miejscowości, które przypadały w roku 2005. – Kiedy zapraszaliśmy go chętnie się zgodził zaznaczając: „o ile nic mi nie stanie na przeszkodzie”. No, niestety coś mu stanęło na przeszkodzie w tym roku 2005. Został papieżem i nie mógł przyjechać – śmieje się ks. Simon.

Pomagają i współpracują
Parafia Winzer nie zamyka się w sobie i w swoich problemach. – Pomagamy polskim misjonarzom oblatom na Białorusi. W sumie dostarczyliśmy tam już 5 ton żywności i kilkadziesiąt tysięcy euro – mówi ksiądz proboszcz. Ostatnio parafia nawiązała także kontakt z parafią Boguszowice w diecezji opolskiej, do której zwraca zabytkowy dzwon z filialnego kościoła w Krzyżowicach. W międzyczasie parafia Winzer zdecydowała, że zafunduje Krzyżowicom jeszcze nowy dzwon, który będzie odlany w Polsce i poświęcony w czasie uroczystości powrotu starego dzwonu do Krzyżowic. Wcześniej, pod koniec ubiegłego roku, w parafii Winzer gościł bp Jan Kopiec, który poświęcił dwie nowe figury – św. Brata Konrada z Altötting i św. bp. Gottharda z Reichersdorf, k. Winzer.

Ksiądz nie jest sam
Z księdzem Simonem można pożartować, szybko więc znajdujemy wspólny język, a nawet wspólnych znajomych. Pozwalam sobie na lżejszy ton. – Biskup musi Księdza lubić, skoro wysłał do takiej parafii z rodziną Papieża? – pytam.

– Jaki biskup? – odpowiada pytaniem i niewinnym uśmiechem ks. Richard. – Tam jest inaczej. Jest dużo parafii wolnych i mnie w zasadzie przymusili do tego, żebym został proboszczem. Kiedy parafia jest wolna to księża dostają z kurii powiadomienie o tym i każdy może się zgłosić. Jeżeli zgłosi się więcej kandydatów niż jeden, to proboszczem zostaje starszy święceniami. A zatem ksiądz sam decyduje o tym, jaką parafię obejmie. Księża są bardziej solidarni między sobą. Wynagrodzenie dostajemy z kurii i jest ono zależne od stażu kapłańskiego. Dochody księdza nie są zależne od tego, na jakiej parafii pracuje, ilu ma katolików itd. Bo tzw. iura stolae, czyli ofiary za Mszę św., pogrzeby, śluby czy chrzest dają w sumie rocznie około 200 euro, więc to są kwoty zupełnie nieznaczące. Np. od pogrzebu mam ok. 5 euro – tłumaczy ks. Richard Simon. Najbardziej w pracy duszpasterskiej w Niemczech podoba mu się to, że nie jest sam w trosce o parafię.

– Mam wielu ludzi chętnie ze mną współpracujących. Rada duszpasterska odgrywa bardzo ważną rolę. Jest także rada ekonomiczna, która wspólnie zarządza pieniędzmi, oczywiście ja jestem szefem tej rady, ale oni ze mną decydują, co robimy. Nie muszę ciągnąć spraw sam, tylko mam ludzi, którzy to robią razem ze mną. Są też ludzie, prowadzący nabożeństwa. Np. ostatnio nabożeństwo słowa prowadziła kobieta. To też ważne, że to była kobieta. Jest wielu ludzi, którzy idą tą samą drogą wiary co ja i świadomie żyją parafią – podkreśla bawarski proboszcz. – Nie zamieniłbym się na pracę w Polsce, przynajmniej na razie. Choćby z tego powodu, że tam wszystko idzie sprawniej, nie ma tylu niepotrzebnych problemów. Lubię porządek, a tam ten porządek jest. Również kultura życia codziennego jest jednak inna. Choć na pewno nie wszystko tam jest takie piękne, jak teraz opowiadam – kończy ze śmiechem ks. Richard Simon.