Małżeństwo i rodzina

Powołanie małżeńskie a odrębność małżonków
Należy sprecyzować: powołanie do świętości zostaje właściwie określone przez małżeństwo w wymiarze małżeńskim, to znaczy w tym, w którym małżonkowie stają się jednym ciałem zgodnie z celami małżeństwa. Relacja małżeńska nie wyczerpuje przeto relacji każdego z małżonków z Bogiem i z Kościołem (tak samo jak osoba ludzka nie wyczerpuje się całkowicie w swoim wymiarze małżeńskim).

Osoba żyjąca w małżeństwie nie może miłować Boga i dążyć do świętości, pomijając swoje małżeństwo, ale też jej obcowanie z Bogiem i jej uświęcenie nie odbywają się wyłącznie poprzez małżeństwo. Każdy z małżonków zachowuje swoją odrębność przed Bogiem i powinien śledzić działanie Ducha w swoim życiu, aby osobiście odpowiedzieć na własne powołanie do świętości, obejmujące jako zasadniczy aspekt uświęcanie swojego życia małżeńskiego i rodzinnego w głębokiej współpracy z małżonkiem. Dlatego może się zdarzyć, że oboje małżonkowie w pełni zgadzają się co do chrześcijańskiego charakteru swojego życia małżeńskiego, ale jedno z nich jest bardziej religijne niż drugie. Może też się zdarzyć, że uprawiają, poza zwykłymi praktykami w rodzinie, odmienną pobożność lub zachowują odmienne tradycje duchowe, że jedno z nich więcej troszczy się o swoje osobiste apostolstwo albo formację chrześcijańską bądź mają w tych dziedzinach odmienne zobowiązania – i tak dalej. Jest nawet możliwe (i częste), że jedno z małżonków chłodno przeżywa wiarę albo nie praktykuje. W tym wypadku, zważywszy, że uświęcanie życia małżeńskiego polega w istotnym stopniu na prawidłowym przeżywaniu samej rzeczywistości małżeńskiej, drugi małżonek nadal może przeżywać ją po chrześcijańsku i pomagać w ten sposób współmałżonkowi, aby dzięki miłości i na skutek szlachetnego pożycia małżeńskiego pewnego dnia odkrył miłość Boga.

W tych wszystkich sytuacjach możliwe jest – poza dobroczynnym wpływem przykładu i szczególnego obcowania świętych, jakie występuje w rodzinie – wzajemne udzielanie się, w mniejszym lub większym stopniu, osobistej zażyłości duchowej. Nie musi być ona całkowita, jak również nie jest konieczna całkowita rezerwa. Należy roztropnie – uwzględniwszy okoliczności – decydować, czym się dzielimy (nie jest – na przykład – brakiem zaufania małżeńskiego fakt, że jedno z małżonków nie opowiada drugiemu treści swoich spowiedzi albo walk wewnętrznych, w których współmałżonek nie jest w stanie mu pomóc ani doradzić). Uwzględnić trzeba również stopień duchowej harmonii, postęp we wzajemnym poznaniu, charakter.

W każdym razie, zważywszy, że małżeńska zażyłość powinna być również źródłem wzrastającego zaufania i przyjaźni, jest czymś naturalnym i słusznym nieustanna wzajemna komunikacja, przy delikatnym poszanowaniu wolności i sumienia współmałżonka.