Kard. Ruini o Janie Pawle II: Dar dla Rzymu i całego świata

W czasie wakacji ksiądz Karol odwiedził Francję, Holandię i Belgię, zapoznając się z nowymi problemami duszpasterskimi wyrażonymi w formule "Francja, kraj misyjny". Dlatego zatrzymał się również w Ars, gdzie po spotkaniu z postacią świętego Jana Marii Vianneya doszedł do przekonania, że kapłan realizuje istotną część swojej misji w konfesjonale, co sam potwierdził w książce "Dar i Tajemnica". Ogólną postawę księdza Karola wobec życia dobrze wyrażają Jego słowa przytoczone przez jednego z Jego kolegów kapłanów: "Trzeba organizować tak życie, aby mogło ono całkowicie uwielbiać Boga".

Po powrocie do Polski zostaje wikarym w parafii Niegowić, a zaledwie po roku - wikarym w parafii świętego Floriana w Krakowie i duszpasterzem akademickim. Pomimo przeszkód stawianych przez system komunistyczny daje przykład niezwykłej umiejętności wychowywania oraz podejmowania inicjatyw duszpasterskich i kulturalnych: potrafi rzeczywiście przeniknąć niepokój serca młodzieży i wejść w głęboką harmonię z nią, przybliżając jej równocześnie prawdę i piękno osoby, krzyża i zmartwychwstania Pana Jezusa oraz wartość zaangażowania osoby. Już wówczas zaczyna wywierać na nią ten niezwykły wpływ, który wyrazi się za Jego pontyfikatu w organizacji Światowych Dni Młodzieży.

Jednak po śmierci księdza kardynała Sapiehy ksiądz arcybiskup Eugeniusz Baziak chciał, aby ksiądz Karol poświęcił się pracy naukowej na uniwersytecie i - począwszy od 1 września 1951 roku - udzielił mu dwuletniego urlopu naukowego na napisanie rozprawy habilitacyjnej zatytułowanej "Ocena możliwości zbudowania etyki chrześcijańskiej przy założeniach systemu Maxa Schelera". Praca ta, zatwierdzona przez Radę Krakowskiego Wydziału Teologicznego 30 listopada 1953 roku, pozwoliła młodemu kapłanowi przeniknąć myśl fenomenologiczną i doprowadziła Go do wniosku, że fenomenologia stanowi ważne i cenne narzędzie badania wymiarów ludzkiego doświadczenia, ale równocześnie wymaga oparcia na realistycznej koncepcji bytu i poznania, którą ksiądz Karol pogłębił w swoich poprzednich studiach. W ten sposób zarysowany zostaje fundamentalny kierunek Jego osobistego projektu filozoficznego, który zamierza łączyć obiektywizm i realizm myśli klasycznej ze współczesnym podkreśleniem subiektywizmu i doświadczenia, co osiągnie swój szczyt w wielkim dziele "Osoba i czyn" opublikowanym w roku 1969, gdy Karol Wojtyła był już kardynałem. To ukierunkowanie jest widoczne w Jego nauczaniu również wtedy, gdy zostaje Papieżem: przypomnę tylko początkowe strony encykliki "Dives in misericordia", w której widać zasadę "organicznego i głębokiego" połączenia teocentryzmu i antropocentryzmu.