Mechtylda przyszła na świat około 1241 roku w niemieckim Hackeborn. Jej siostrą była Gertruda, która przez wiele lat pełniła funkcję opatki w benedyktyńskim klasztorze w Helfta.
Zamiłowanie do modlitwy i bożej miłości rozpalił w sercach zakonnic dominikanin Henryk z Halle. To między innymi dzięki jego charyzmie, święta Mechtylda – zwana czasem też Matyldą – i święta Gertruda odkryły w sobie zdolności, dzięki którym doświadczać mogły objawień i stanów mistycznych. Z czasem postanowiono je zapisywać, dzięki czemu powstała „Księga szczególnej łaski” – cieszący się ogromną popularnością w średniowieczu tekst, który doczekał się niezliczonej ilości manuskryptów, a z czasem także i druków.
Na co dzień Mechtylda prowadziła przyklasztorną szkołę oraz pełniła rolę przewodniczącej w liturgii kantorki. Uznaje się ją również za jedną z prekursorek nabożeństwa do Serca Jezusowego, które często - za sprawą swych mistycznych przeżyć – późniejsza święta miała w swych wizjach oglądać. I nie tylko oglądać...
Jak pisał ksiądz Wincenty Zalewski: „dnia pewnego została dopuszczona do szczęścia, jakie przypadło w udziale św. Janowi Apostołowi, gdy przy Ostatniej Wieczerzy Chrystus Pan pozwolił jej położyć głowę na swoim Sercu. Jak wyznaje Święta, czuła wtedy bicie Jezusowego Serca. Swoje nabożeństwo do Serca Pana Jezusa streszcza św. Mechtylda w tych słowach: ‘Gdyby trzeba było opisać wszystkie dobrodziejstwa, jakie otrzymałam od kochającego Serca Boga, trzeba by księgi grubszej niż brewiarz używany w jutrzni’. A wiemy, jak potężne to księgi”.
Mechtylda zmarła 19 listopada 1299 roku. Szczególnie czczona jest w Niemczech oraz w zakonie benedyktyńskim.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Franciszek zrezygnował z publikacji adhortacji posynodalnej.
Jako dewizę biskupiego posługiwania przyjął słowa „Ex hominibus, pro hominibus” (Z ludu i dla ludu).