Święty Arkadiusz

Na początku prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana (284–305) starosta Cezarei Mauretańskiej (ob. Szirszal, Algieria), z której pochodził Arkadiusz, kazał sporządzić spis wszystkich mieszkańców miasta i wyznaczył dzień, w którym mieli oni składać hołd rzymskim bóstwom.

Arkadiusz schronił się wówczas poza miastem. Gdy minął termin oddawania czci bożkom, starosta nakazał odnaleźć Arkadiusza i ukarać go za uchylenie się od obowiązku. Ponieważ nie zastano go w domu, uwięziono jego rodzinę.

Według zachowanej Pasji na wieść o tym Arkadiusz miał powrócić do miasta i sam stanąć przed obliczem sędziego. Początkowo starano się namówić go do złożenia hołdu bóstwom, a gdy to nie przyniosło skutku, by go przestraszyć, pokazano mu narzędzia katowskie. Arkadiusz wówczas sam oddał się w ręce oprawców.

Poddano go okrutnym torturom, odcinając po kawałku obie ręce i nogi, a potem ukrzyżowano. Podczas męki modlił się i wspierał na duchu swoich towarzyszy, nawołując ich do wytrwałości. Świadectwo o męczeństwie Arkadiusza pozostawił także jego rodak, Zenon z Werony.

W sztuce
Święty Arkadiusz jest przedstawiany jak inni wczesnochrześcijańcy męczennicy rzymscy — z kijem w ręce lub w scenie męczeństwa z odciętymi kończynami. Do jego atrybutów należą także: zapalona świeca, miecz lub siekiera.

Arkadiusz gr. Arkadiós ‘rodem z Arkadii, krainy prostoty i szczęśliwości’ męczennik.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.