W klimacie miłości - św. Jan Bosko

Wychowanek, który uznaje istnienie Boga i pogłębia wiedzę o Nim, musi uciec się do religii. Religia w ujęciu ks. Bosko pomaga uświęcać i zbawiać, cywilizować i wychowywać na dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli, budzi szacunek i zaufanie, wyzwala energię dobra ukrytego w głębi każdego człowieka.

Główne kierunki wychowania na gruncie religii wyraził ks. Bosko w licznych zapiskach i publikacjach. Oto najważniejsze myśli na ten temat. Wychowawca w systemie zapobiegawczym musi zwrócić się do zasad wiary katolickiej, która ogarnie najpierw jego własne życie, a potem życie jego wychowanków. Opiekunowie młodzieży muszą podążać w kierunku bezustannego kontaktu z wychowankiem i przyzwyczajać się do odczytania w sposób należyty rzeczywistości młodzieżowej. Życie w środowisku młodzieżowym ma przebiegać w atmosferze rodzinnej, inspirowane myślą chrześcijańską, z modlitwą i przystępowaniem do sakramentów świętych. Pobożność należy wiązać ze starannym wypełnianiem obowiązków i z osobistym wkładem w należyty przebieg życia wspólnotowego. W ten sposób kształtowana jest osobista świętość wychowanka. Trzeba wskazywać na Chrystusa jako ideał człowieka na przestrzeni wszystkich czasów i kultywować nabożeństwo do Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych, Strażniczki dzieła salezjańskiego, która w wychowaniu młodzieży była i jest przewodniczką i mistrzynią.

Miłość wychowawcza
jest zdolna przeniknąć serce drugiego człowieka. W ten sposób można osiągnąć najlepsze rezultaty we współpracy między wychowankiem a wychowawcą. Z tej miłości emanują takie wartości, jak: naturalna szczerość i radość, serdeczna wyrozumiałość, dobroć, delikatna wrażliwość, okazywanie zaufania, wzbudzanie sympatii, autentyczna przyjaźń, poszukiwanie prawdy, szacunek dla osoby, duch rodzinny, zachowanie godności i wiele innych. Miłość wychowawcza stanowi jeden z czynników poprawnego i harmonijnego rozwoju osoby. Miłość wychowawcza przepełniona jest duchem chrześcijańskim i opiera się na miłości Boga i bliźniego, na tym fundamentalnym prawie Ewangelii, w którym zawierają się wszystkie inne przykazania.

W swoim przesłaniu do wychowawców za najważniejszą zasadę wychowania ksiądz Bosko uznał właśnie miłość. Na podstawie własnych doświadczeń przedstawił jej wartości, z których mogą czerpać wszyscy współcześni nauczyciele i wychowawcy. Jego zdaniem, system zapobiegawczy nie może istnieć bez miłości wychowawczej, ponieważ ta rodzi się tylko w grupie jako środowisku rodzinnym. Jedynie miłość jest zdolna otworzyć serca młodzieży, bo ta „twierdza” człowieka zatrzaskuje drzwi przed surowością i szorstkością.

Miłość bezinteresowna doznawana przez młodego człowieka czyni go szczęśliwym i rodzi w nim pragnienie dzielenia się bezinteresowną miłością z innymi. Ci, którzy kochają miłością bezinteresowną, są bardziej samodzielni, niezależni, skłonni pomagać bliźnim, mniej zazdrośni i agresywni. Szczerze cieszą się sukcesami i radościami innych, są zdolni do poświęceń, są hojniejsi w całym tego słowa znaczeniu.

Pragnąc dobra jakiejś osoby, można je zrealizować tylko przez miłość wychowawczą, a obszar przeciwny miłości może wypełniać tylko miłość. Przebywając w klimacie miłości, osoba w okresie rozwoju uczy się kochać. „Nauczycielami miłości” są wychowawcy. Muszą oni przyjąć wszelkie niewygody i wszelki trud, muszą przystosować się do poziomu młodzieży, towarzyszyć jej także w rozrywkach, być z nią w różnych sytuacjach, słowem - żyć tak, by być uważanymi za ojców, braci i przyjaciół. Powinni oni serdecznie kochać wszystkich i wszystkim okazywać swoje uczucie, bo tego wymaga cała „pedagogiczna triada” księdza Bosko.