Apostoł nowych czasów - bł. Jakub Alberione

Tak też się stało. 20 sierpnia 1914 roku, ks. Alberione założył szkołę typograficzną „Mały Robotnik”, uczącą chłopców sztuki drukarskiej i będącą zalążkiem przyszłego zgromadzenia męskiego - Towarzystwa Świętego Pawła dla Apostolstwa Dobrego Druku.

Rok później powstał zalążek zgromadzenia żeńskiego. Grupę dziewcząt, którą zgromadził w „Pracowni żeńskiej” po trzech latach wysłał do Suzy dla przejęcia tygodnika diecezjalnego. Mieszkańcy Suzy nazwali je „Córkami Świętego Pawła” - taką też nazwę przyjął dla nich ks. Alberione.

Momentem znaczącym w życiu ks. Alberione była jego ciężka choroba w roku 1923. Stan jego zdrowia pogorszył się wtedy do tego stopnia, iż zaczął martwić się losem młodych fundacji na wypadek gdyby, wezwany przez Pana, musiał pozostawić je własnemu losowi. Wtedy, podczas snu – wizji, Jezus Mistrz wskazując na tabernakulum pocieszył go słowami, które potem ksiądz Alberione polecił umieścić we wszystkich kaplicach Rodziny św. Pawła: „Nie lękajcie się. Ja jestem z wami. Stąd chcę oświecać. Nawracajcie się.”

„Naszą parafią jest świat” mówił ks. Alberione wzorując się na uniwersalizmie św. Pawła Apostoła i rzeczywiście, pomimo światowego kryzysu ekonomicznego, fundacje Rodziny św. Pawła rozprzestrzeniały się po świecie (m. in. w Brazylii, Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Francji, Polsce, Chinach , Japonii, Indiach i na Filipinach). Ksiądz Jakub Alberione swoimi intuicjami apostolskimi wyprzedzał współczesne mu czasy, nigdy jednak nie chlubił się z tego powodu. W latach 1962-1965, jako przełożony generalny zgromadzenia, uczestniczył w posiedzeniach Soboru Watykańskiego II odbywających się w Bazylice św. Piotra w Watykanie. Sobór usankcjonował niektóre z jego intuicji (np. Dekret „Inter Mirifica” o wykorzystaniu mass mediów w ewangelizacji), które wprowadzał w życie już w latach dwudziestych.

Życie ks. Alberione było naznaczone cierpieniem. Cierpiał fizycznie, ponieważ był słabego zdrowia, a w ostatnich latach życia dotknięty został poważną formą artretyzmu i krzywicy, które uniemożliwiały mu sen. Cierpiał też duchowo, doświadczał niezrozumienia ze strony innych, a nawet oszczerstw i pomówień. Nigdy się jednak nie skarżył, mawiał: „Jezus odkupił nas przez swój krzyż; teraz kolej na nas, abyśmy zbawiali świat przez nasz krzyż”.

Ks. Alberione zmarł w Rzymie 26 listopada 1971 roku w wieku 87 lat. Ostatnie zrozumiałe słowa, jakie wypowiedział podczas swojej agonii, brzmiały: „Umieram… Raj!.. Modlę się za wszystkich”. Tuż przed śmiercią odwiedził go Ojciec Święty Paweł VI dając wyraz wdzięczności za to, co zrobił dla Kościoła swoich czasów.

Ks. Jakub Alberione często podkreślał, że właściwym założycielem Rodziny św. Pawła jest sam Paweł Apostoł, gdyż „za jego przyczyną się zrodziła, przez niego była ożywiana i prowadzona w rozwoju, od niego zaczerpnęła swojego ducha”. Stąd też instytuty Rodziny św. Pawła powinny być żywą obecnością św. Pawła w dzisiejszym świecie, „świętym Pawłem żyjącym dzisiaj” – jak mawiał ks. Alberione. Od Apostoła narodów mają przejmować jego gorliwość o wszystkich ludzi, umiejętność komunikowania ze współczesnym człowiekiem („Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych” 1Kor 9,22) oraz głębokie utożsamianie się z Jezusem, jego Mistrzem („Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” Ga 2, 20).

Każdy członek Rodziny św. Pawła ma żyć Jezusem, który jest dla niego Mistrzem, Pasterzem i Kapłanem: Drogą, Prawdą i Życiem oraz dawać tego Jezusa innym, jak to czyniła Maryja, którą ksiądz Alberione polecił czcić jako Królową Apostołów.