Nie miała nic, prócz trudności

Wielokulturowy tygiel

Odnowiona gałąź brygidek wróciła na Wybrzeże w 1998 roku. Kiedy przybyły do Gdańska, budynki przejęte po jednostce wojskowej przypominały ruinę. Dzisiaj, po latach, gości wita pięknie zadbana posiadłość. Wiele z potrzebnych prac wykonały same zakonnice. Jest ich 10. W ciągu 18 lat w gdańskim domu pracowały już siostry z Niemiec, Filipin, Anglii, Indonezji, Meksyku... Jak się ze sobą porozumiewają? – Język dobieramy w zależności od tego, jaki mamy nastrój i kto z kim rozmawia. Generalnie jednak, zgodnie z zaleceniami św. Elżbiety, w każdym kraju mówimy w lokalnych językach – odpowiada z uśmiechem przełożona. W charyzmat zgromadzenia wpisują się także historie życia poszczególnych sióstr. – Elżbieta pochodziła z luterańskiej rodziny. Sama, będąc katoliczką, miała protestancką rodzinę. Ten ekumenizm jest mi bardzo bliski, bo jestem z rodziny mieszanej wyznaniowo, katolicko-prawosławnej – mówi z szerokim uśmiechem s. Ella. Jej rodzina pochodzi z Podlasia. – Kiedy byłam mała i jeździliśmy do rodziny, często zadawałam mamie pytania: „Dlaczego my idziemy w niedzielę do kościoła, a ciocia do cerkwi?”. Sama często bywałam także na modlitwach w cerkwi – wyznaje. – W Narewce, skąd pochodziła „Inka” – dodaje po chwili z wyraźną dumą. Twierdzi, że wybór brygidek był przez nią dogłębnie przemyślany i przemodlony. – Znałam sporo zgromadzeń zakonnych. Ale kiedy odczytałam powołanie, szukałam specjalnie takiego zgromadzenia, które będzie miało charyzmat ekumeniczny – podkreśla.

Z dalekich Indii

Siostra Jayseeli pochodzi z Indii, z rodziny tamilskiej. Jej przodkowie od pokoleń byli katolikami. – Od dziecka byłam bardzo mocno związana z Zakonem Świętego Krzyża. Siostry pracują w naszej parafii. Uczą religii, pracują jako pielęgniarki i lekarze. Od dziecka odwiedzałam ten klasztor. Czułam się tam jak we własnym domu – wyznaje. Przyznaje, że w jej okolicy katolicy stanowią mniejszość. Do szkoły chodziła z hinduistami i muzułmanami. Kiedy odczytała swoje powołanie, postanowiła wstąpić do Zakonu Świętego Krzyża. Niestety, jej ukochana siostra przełożona wyjechała. Nie mogła w żaden sposób się z nią skontaktować. Wówczas odwiedziła ją krewna, która przywiozła ze sobą ulotki wydane przez zgromadzenie brygidek. Odczytała to jako znak. Dzisiaj zarówno ona, jak i wspomniana krewna służą Bogu w tym samym zakonie. Mówi, że znalazła swoje miejsce na ziemi. W Polsce jest od 14 lat.

Po 625 latach...

W kanonizacji Elżbiety Hesselblad uczestniczyło 5 z 10 sióstr. Wyboru dokonały przez losowanie. Jak twierdzi przełożona, poprzedziła je długa modlitwa. Wydarzenie kanonizacji siostry traktują wręcz jako przełomowe. – Brygida była kanonizowana w 1391 roku. Po 625 latach Kościół doczekał się następnej świętej ze Szwecji – podkreśla s. Karin. Kanonizacja bł. Elżbiety bardzo ją cieszy. – Jak się nie cieszyć z uroczystości, podczas której jedna z nas zostaje świętą? Była naszą matką, mistrzynią. Wytyczyła nam drogę. Każda z nas kształtuje się na tej duchowości – zaznacza. Siostra Ella pozostała w do- mu. Ma jednak ogromne nadzieje dotyczące kanonizacji. – To będzie wielka orędowniczka Szwecji i Skandynawii. Mam nadzieję, że doprowadzi do przebudzenia duchowego w Skandynawii – mówi. – Ponieważ wraz z Elżbietą kanonizowany był polski błogosławiony, relację z uroczystości mogłam oglądać w telewizji – cieszy się s. Ella. Siostra Laura patrzy na św. Elżbietę ze śląskim pragmatyzmem. – Pomijając cały splendor, który stworzył się dzisiaj wokół jej osoby, dla mnie jest przede wszystkim człowiekiem wielkiej wiary. Zrobiła coś z niczego. Nie miała nic, zakładając nasz zakon. Nie miała też nikogo, kto mógłby jej pomóc. Miała za to bardzo wiele trudności. Ekumenizm jeszcze wówczas nie zawitał do Kościoła. Była pionierem dialogu – podkreśla. Dodaje, że dla każdej brygidki święta jest niedoścignionym wzorem.