Kapitał na życie

Krynica-Zdrój, parafia zdrojowa. Wojtek Wilk, lektor, młody, serdecznie uśmiechnięty chłopak. – Dobrze się czuję przy ołtarzu. Mamy obowiązkowe służenia w tygodniu, ich wypełnienie nie stanowi jednak większego problemu. Mam też nadzieję, że jako lektorzy dajemy dobry przykład poza kościołem, bo mamy poczucie, że od tych, którzy są tak blisko ołtarza tego się oczekuje. Jest nas ponad 20 – mówi. A ministrantów? – No, ich jest mniej – dodaje.

Zakliczyn. Dominik Szczepański z grupą 11 chłopaków z parafii pw. św. Idziego zakończył kurs lektorski i otrzymał błogosławieństwo. Grono lektorów znacząco się powiększyło. – Ale ministrantów to teraz będzie mniej niż lektorów. Czemu? Nie wiem. Nie ciągnie chłopaków do tej służby – uważa. To nie są odosobnione przypadki, że zmieniają się w parafiach proporcje w liturgicznej służbie ołtarza. Zwykle było tak, że od ministrantów roiło się przy ołtarzu. Po I Komunii św. chłopcy garnęli się do tej służby. W wielu parafiach szła do niej ponad połowa 9-letnich chłopców. Teraz zaczęły się lata chude. Widać to wyraźnie.

Dzięki za trzech

Druga niedziela listopada. Suma w kościele parafialnym w Siedliskach Tuchowskich. Parafia niewielka, licząca niespełna 2 tys. wiernych. Do posługi ministranta przyjmowani są właśnie dotychczasowi aspiranci: Kuba Hołda, Dawid Kita i Bartosz Fura. – Przygotowywaliśmy się rok do tej służby. Uczyliśmy się zachowania przy ołtarzu, elementów służenia. Fajne jest, że coś od nas zależy. Jest odpowiedzialność – mówi Dawid, lat 9. Kuba jest rok starszy. – Ministrantem być to zaszczyt. Sami chcieliśmy, nikt nam nie kazał. Odradzali nam koledzy, chłopcy w naszym wieku, namawiali, żebyśmy nie chodzili na kurs czy do służenia, tylko raczej z nimi częściej na komputerze grali – uśmiecha się Kuba. Proboszcz ks. Jan Wieciech przyznaje, że 3 nowych ministrantów to niewielu. – Były lata, że kilkunastu chłopaków przystępowało do ministrantów. Dziś dziękujemy Bogu za tych trzech, że są – mówi.

Pociąg do ołtarza

Nie wszyscy, z którymi rozmawiam, zgadzają się z argumentem, że to demografia „zabija” ministrantów, że jest ich mniej, bo mniej dzieci się rodzi. Żeby chłopak chciał służyć przy ołtarzu, musi coś zaiskrzyć. Krystian Kuzak ma 18 lat. Od lat 9 służy przy ołtarzu w kościele franciszkanów w Zakliczynie. – Pamiętam, od czego się zaczęło. Nas, grupę dzieci pierwszokomunijnych wprowadzali do kościoła ministranci. Podobało mi się to, co robią. W czasie Białego Tygodnia miałem wszystko na oku, bo siedzieliśmy jako dzieci na samym przodzie kościoła. Chciałem być tam, gdzie oni, ministranci, chociaż bałem się tego, odpowiedzialności, bo błąd ministranta wpływa trochę na liturgię. Zgłosiliśmy się w trzech. I tak zostałem ministrantem, a teraz lektorem – opowiada. Nie żałuje tego impulsu, który pchnął go do ołtarza w II klasie podstawówki. – Supersprawa, bo dużo zawdzięczam grupie LSO. Stąd mam przyjaciół, nauczyłem się współpracy, odpowiedzialności, służby dla innych, odwagi, szacunku wobec liturgii. To jest kapitał na życie – mówi.

Sama radość

Marcin Prusak, 10 lat, ministrant z par. pw. św. Maksymiliana w Tarnowie, przyznaje, że jego do ministrantury zachęcił kuzyn, który już chodził na zbiórki. Chociaż tata Marcina, Piotr, jest w parafii lektorem seniorem, i zdarza się im dziś razem stać przy ołtarzu, to nie on miał decydujące słowo, ale właśnie kuzyn. – Ale jak z tatą idę służyć, to jest mi łatwiej, bo wiem, że nie będę sam, że ktoś jeszcze będzie i pomoże – mówi Marcin. – Serce mi rośnie, jak widzę Marcina służącego przy ołtarzu. Cieszę się, że jest z innymi chłopakami i te „pędzle”, ci najmłodsi ministranci, po prostu dają radę, szybko się uczą, są we wspólnocie, która ma na nich dobry wpływ. Jako rodzic ogromnie się cieszę, tym bardziej że sam mam bardzo dobre doświadczenia – mówi Piotr, tata Marcina.