Radosne życie pustelnicze

Podniesiona słomka


Większość dnia siostra przeżywa na modlitwach przetykanych pracą. Tę, którą się tylko da, wykonuje samotnie w celi. Śniadanie też je tam sama. Kiedy podziwiam ją za samodyscyplinę w gorliwości, bo przecież nikt jej wtedy nie kontroluje, uśmiecha się wyrozumiale: 
– Jak to nikt? Przecież wszystko widzi Bóg. 


Wstaje o 5.15, żeby zaraz zająć się modlitwą – czytaniami na dany dzień, śpiewaniem jutrzni, a o 7 rano bierze udział we Mszy św. Po śniadaniu przystępuje do wyznaczonej pracy, jak to w domu, rozdzielanej według potrzeb pomiędzy mniszki. Niektóre pracują w polu, inne w kuchni, jeszcze inne sprzątają. Kilka pisze ikony, maluje obrazy. Siostra Montini od 11 lat zajmuje się domem rekolekcyjnym – Pustelnią św. Romualda i otaczającym go ogrodem. W regulaminie pustelni czytamy: „Ty, Który tu wchodzisz! Pamiętaj, że opuściłeś na krótko świat z jego gwarem, zamieszaniem i niepokojem, aby zregenerować siły, odnowić kontakt z Bogiem i samym sobą, odczuć Bożą Miłość i Dobroć. Czas jest krótki! Wykorzystaj więc każdą chwilę w tym zbożnym celu!”.

Przybywający na rekolekcje mogą uczestniczyć w modlitwach sióstr nie widząc ich, ale słysząc przez głośniki. Chcąc nie chcąc, muszą zanurzyć się w panującej tu ciszy, która każe spojrzeć z perspektywy na rozgadany świat. Kiedy chcą powiedzieć coś więcej poza słowami niezbędnymi podczas wykonywanej roboty, zwykle proszą o zgodę matkę Weronikę Sowulewską, w życiu ziemskim z wykształcenia doktora muzykologii. Siostra Montini też ją o to prosi, kiedy chce więcej porozmawiać o życiu i wierze z przyjeżdżającymi do pustelni. Ale, jak podkreśla – najważniejsze nie są zakazy, dyscyplina, ale działanie w imię Bożej miłości.

Opowiadając o swojej codzienności, często używa określenia „radosne życie pustelnicze”. – W zakonie wszystko wypływa ze służenia innym i z posłuszeństwa – podkreśla. – Św. Teresa Wielka mówiła, że w życiu wspólnotowym liczy się każdy gest, nawet podniesienie słomki z podłogi z miłości do Boga. Przypomina nieustannie swoją młodszą rodzoną siostrę, w zakonie – Jolantę, która w tym właśnie klasztorze była wzorem dla innych mniszek. – Przyszła tu jako 15-latka, żeby pokutować – opowiada. – Poświęciła temu prawie całe życie. Już jako 4-letnie dziecko powiedziała mamusi, że będzie służyć Bogu. Potem, tak jak i ja, poprosiła o tę łaskę podczas I Komunii św. I została wysłuchana. 


Bo już kocham


– Nie umiem tak doskonale pokutować jak s. Jolanta, różne mamy drogi w jednym klasztorze – opowiada. Została jej w pamięci historia o tym, jak s. Jolanta wstępowała do zakonu. „Czemu, dziecko, chcesz już do nas wstąpić?” – zapytała przeorysza młodziutką dziewczynę. „Bo ja już kocham Pana Jezusa” – usłyszała. 
– Nie jesteśmy uprzywilejowane w miłości dlatego, że Pan Bóg nas wybrał – tłumaczy. – Zostałyśmy wybrane, bo Miłość jest zapomniana i mamy do niej pociągnąć ofiarą swojego życia.

Siostra Jolanta powtarzała siostrze Montini, że Bóg czeka na to, żeby stale dawały Mu coś więcej z siebie. Sama, nie okazując zmęczenia, potrafiła bez ograniczeń służyć innym. Kiedy trzeba było, rzucała jedną pracę i bez narzekania szła do drugiej. Zarywała noce, żeby coś uszyć czy nadprogramowo upiec ciasto. Mimo braku gruntownego wykształcenia, bo skończyła tylko 2-letni kurs mistrzowski, przez prawie 20 lat była ukochaną i podziwianą formatorką dziewcząt wstępujących do klasztoru. Nawet te, które zrezygnowały z powołania, odwiedzały ją, już będąc matkami, i przywoziły pokazać swoje dzieci.

– Pod koniec życia ogromnie cierpiała z powodu nowotworu – wspomina s. Montini. – Ból ofiarowała w różnych intencjach i była bardzo spokojna w godzinie śmierci. Siostry mówiły, że czuły, jak coś wielkiego dokonuje się w ich obecności. Bo w życiu mniszek wszystko jest ofiarą za sprawy tego świata. 


Siostra Montini, może dlatego, że miała liczne rodzeństwo, porównuje chrześcijan do wielkiego rodzeństwa, którego prośby są równie ważne: – Bóg kocha wszystkich pełnią swej miłości, nie wyróżniając jednych przed drugimi – mówi. – Zresztą Pan Bóg też nie jest sam – dodaje, kontynuując rozmyślanie o rodzinie. – Występuje w trzech osobach – Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. To, że nas kocha, daje nam odczuć na modlitwie. A modlitwa to pełna miłości rozmowa z Nim. Jest przekonana, że Bóg ma moc wyprowadzania dobra nawet z tego, co po ludzku wydaje się stracone. Zapamiętała, jak Jan Paweł II powiedział w klasztorze sióstr kamedułek w Rzymie: „Waszym zadaniem jest sprowadzanie miłosierdzia Bożego na ziemię”. I tego się trzyma.

Przykład życia daje jej też nieustannie najstarszy brat Bolesław, który wstąpił do kamedułów w 1966 roku. (W tym samym roku do kapucynów wstąpił brat Władysław). Zanim odkrył w sobie powołanie do zakonu kontemplacyjnego, był w zakonie Misjonarzy Świętej Rodziny, a potem pracował w porcie i w kopalni, wspomagając finansowo liczne rodzeństwo. Kiedy został już bratem kamedułą, zapytany przez nią, czy jest mu tam ciężko, odpowiedział, że ciężkość to sobie trzeba samemu zadawać. I wciąż w modlitwie i pracy stara się Bogu ofiarować więcej i więcej.


Na siostrę czekają modlitwy popołudniowe. No i obiad, bo według reguły towarzysząc nam w posiłku wypiła tylko napój. Uśmiecha się jeszcze radośniej niż na początku spotkania, jakby myśląc o tym, że zaraz wróci do najważniejszej rozmowy, którą jej przerwaliśmy. – Życie w bliskości Boga każdego dnia to cudowna tajemnica – mówi. – Człowiek się nie buntuje przeciw temu, co go spotyka. Bo wszystko jest od Boga, a nikt mnie nie kocha tak jak On. Lubię czytać te słowa z Księgi Judyty: „Kiedyś za wszystko będziemy dziękować Bogu” Ale już dziś wiem, że jest za co.