Kuźnia kaznodziejów

Święty Alfons de Liguori założył zgromadzenie redemptorystów 9 listopada 1732 r. Jego zadaniem miało być szerzenie Ewangelii wśród ubogich i najbardziej opuszczonych. Pierwsza wspólnota redemptorystów, poza Italią, powstała w Warszawie za sprawą św. Klemensa Hofbauera – patrona Warszawy i Wiednia, którego wspomnienie przypada 15 marca. Mimo upływu lat charyzmat zgromadzenia się nie zmienił i nadal jego priorytetem jest głoszenie słowa Bożego poprzez misje i rekolekcje parafialne. Na początku redemptoryści pracowali na terenie Lubelszczyzny, rzec by można, zdalnie. Proszeni o pomoc w głoszeniu misji, prawie do końca I wojny światowej przyjeżdżali tu z Mościsk i Krakowa. Gdy dojazdy stały się częste, a tym samym uciążliwe, ówczesny prowincjał zgromadzenia przyjął propozycję ks. Zenona Kwieka, administratora diecezji po śmierci biskupa Franciszka Jaczewskiego, osiedlenia się w Lublinie. Tak powstało tzw. pierwsze hospicjum, czyli najmniejsza jednostka zakonna, które docelowo miało stać się klasztorem.

Tam i z powrotem

Mała wspólnota rozpoczęła swoją apostolską działalność przy kościele św. Piotra. Trwało to jednak wyjątkowo krótko, ponieważ już rok później władze prowincjalne podjęły decyzję o wycofaniu zakonników z Lublina. – Decyzja wzbudziła wielkie zamieszanie i zdumienie – mówi ojciec Mirosław Chmielewski, przełożony lubelskiego domu. – Ponowne starania o osiedlenie się redemptorystów na terenie diecezji lubelskiej podjęto pod koniec drugiej dekady XX w. – Najpierw ojcowie trafili do Zamościa, a dopiero pod koniec 1940 r. do Lublina, tworząc przy kościele św. Józefata przy ul. Zielonej filię zamojskiego klasztoru – opowiada ojciec Mariusz Mazurkiewicz. I choć redemptoryści mieli bardzo dużo pracy i ich działania były niezwykle cenione, władze prowincji po raz kolejny uznały, że są potrzebni gdzie indziej. 7 września 1945 r. zgromadzenie ponownie opuściło lubelską placówkę. Mimo że przez lata redemptorystów w naszej diecezji nie było, zarówno w kościele św. Piotra, jak i św. Józefata pozostały przywiezione przez nich kopie ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której kult na terenie Polski rozprzestrzenili właśnie redemptoryści.

Nauka głoszenia

Prawdopodobnie głównym problemem redemptorystów związanym z pozostawaniem na ziemi lubelskiej był brak własnego domu i kościoła. Dlatego też do diecezji powrócili dopiero jedenaście lat temu, gdy udało im się kupić od księży salezjanów budynek przy ul. Misjonarskiej 4. Graniczący z pałacem biskupim dom miał zostać przeznaczony na formację stałą zakonników po święceniach kapłańskich. – Pierwszą i najważniejszą ideą tego domu jest tirocinium pastoralne – mówi o. Mirosław Chmielewski. – To bardzo stara instytucja przygotowująca przez dwa lata członków zgromadzenia do głoszenia rekolekcji bądź misji parafialnych – wyjaśnia o. rektor. Tirocinium z łaciny oznacza warsztaty lub czas próby – My uczymy się tu pisać i przygotowywać kazania – informuje o. Mariusz, adept tirocinium. – Potem możemy sprawdzić zdobyte umiejętności w praktyce, głosząc w diecezji i poza nią rekolekcje lub misje. Opuszczając tirocinium, misjonarz jest przygotowany do posługi w tej właśnie dziedzinie – dodaje o. Mariusz. Ideą redemptorystów jest, by każdy z zakonników przeżył swoje tirocinium i z założenia każdy po pewnym czasie pracy duszpasterskiej w Polsce czy za granicą powinien trafić do Lublina.

Kaznodziejska pomoc

Dom redemptorystów w Lublinie jest nadal jedynym w Polsce, przy którym zakonnicy nie mają własnego kościoła, a co się z tym wiąże, nie prowadzą regularnej pracy duszpasterskiej. Część z dziewięciu aktualnie przebywających tu redemptorystów oprócz nauki w tirocinium kontynuuje także naukę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a rektor domu jest pracownikiem naukowym KUL. – Specyfiką naszego domu są posługa kaznodziejska i pomoc duszpasterska w innych parafiach, posługa w żeńskich wspólnotach zakonnych, a gdy przychodzi czas, gdy jest szczególne zapotrzebowanie na rekolekcjonistów, w zasadzie wszyscy wyjeżdżamy – podkreśla o. Mariusz. Mimo że redemptoryści nie prowadzą w Lublinie typowej działalności duszpasterskiej, dom przy Misjonarskiej tętni życiem. Znajduje się tu bowiem siedziba Stowarzyszenia Pedagogów Natan. W działalność stowarzyszenia od początków jego istnienia zaangażowany jest o. Mirosław. – Najpierw była sekcja katechetyczna Klanzy, spotykałem się z nimi, wspólnie przygotowywaliśmy „Vademecum metod aktywizujących w katechezie” – opowiada. – Wciągnąłem się w tę działalność, bo to akurat obszar moich zainteresowań naukowych. W naszym domu w 2007 r. utworzyło się stowarzyszenie Natan. Jego członkowie do dziś spotykają się przy Misjonarskiej 4. Tu rodzą się nowe pomysły i idee, a dzięki ich obecności coraz częściej pojawiają się także i inne organizacje, które pragną prowadzić w domu u redemptorystów warsztaty bądź spotkania naukowe.