Wierzę w teamwork

Skąd Ojciec ma tę chęć jednoczenia?

Zawsze miałem głęboką świadomość tego, że osoba indywidualna niewiele może zrobić. Przez pierwsze jedenaście lat w buszu żyłem w bardzo trudnych warunkach. Wiem, co to znaczy samotność, malaria, choroby, odizolowanie. Mając więc na uniwersytecie taką możliwość, postanowiłem, że Polacy mają spotykać się w jednym miejscu, mówić w swoim języku, śpiewać polskie kolędy. To dodaje siły. Oni dzielą się wrażeniami, trudnościami, jeden drugiego wspiera. Uważam, że to jest wspaniała rzecz, zresztą zawsze wierzyłem w teamwork (ang. praca zespołowa).

Taką misję mógłby Ojciec zorganizować też u nas, bo gdzie dwóch Polaków tam trzy zdania...

Zdaję sobie z tego sprawę, ale mądrość życia polega na tym, żeby pozwolić innym myśleć i wyrażać się inaczej. Jak ktoś myśli inaczej, to ja się cieszę, bo wtedy się czegoś uczę. Uważam, że narzucanie swojej perspektywy ogranicza drugich, bo mogą się wycofać, jeśli nie mają przebojowej osobowości. Bardzo sobie cenię różne spojrzenia na życie, różne rozwiązania, ale ważne jest przy tym, żebyśmy wiedzieli, dokąd idziemy. Żeby iść w wyznaczonym kierunku, nie wszyscy muszą tak samo myśleć. Zauważyłem, że w Polsce jest tak, że jak ktoś coś myśli, to uważa, że tylko jego punkt widzenia jest prawdą. Ale nad tym można pracować. Też jestem Polakiem i wiem, że to da się zmienić.

Uniwersytet Słowa Bożego – co ta nazwa dla was oznacza w praktyce?

W Polsce obserwujemy obecnie powrót do praktyki lectio divina. Czy u Was też jest ona obecna? Kościół katolicki za bardzo odszedł od Pisma Świętego, za bardzo skoncentrowaliśmy się na liturgii i hierarchii. W Papui-Nowej Gwinei prowadzę też parafię, gdzie bardzo duży nacisk kładę na znajomość słowa Bożego. Jak mnie nie ma, ludzie spotykają się w małych grupach, czytają Pismo Święte i modlą się. Każdy człowiek, katolik czy niekatolik, moc może zaczerpnąć ze słowa Bożego i medytacji. Wystarczy przeczytać kilka akapitów i starać się zrozumieć. Zapytać, jak te słowa mogą mi w życiu dopomóc. Dlatego edukacja jest tak ważna. Wszystkie książki teologiczne podają jedynie wiedzę o Bogu, ale spotkanie z Nim to nasz indywidualny wysiłek. Systematyczne czytanie Pisma Świętego z medytacją to spotkanie zapewnia. W Nowej Gwinei Pismo Święte jest bardzo popularne. Wszędzie – w parlamencie, sądach, szkołach.

Ostatnio zaproponowano Ojcu funkcję konsula. Jak do tego doszło?

Polacy w tym kraju nie mieli nikogo, kto by ich oficjalnie reprezentował, a ja przez wiele lat to zadanie pełniłem nieformalnie. Teraz minister spraw zagranicznych powiedział, że to musi być zatwierdzone. Zgodziłem się na funkcję konsula honorowego, bezpłatną, apolityczną, za przyzwoleniem przełożonych. Wszyscy wiedzą, że jestem księdzem. Taka osoba z kontaktami jest potrzebna, zwłaszcza w sytuacji jakichś problemów: dużej powodzi, potężnego trzęsienia ziemi, wojny czy nawet poważnej choroby, gdy trzeba kogoś ewakuować. Więc się zgodziłem.

Ojciec Jan Czuba

Urodził się w 1959 roku w Wojcieszowie na Dolnym Śląsku. W Polsce z rodziną ostatnio mieszkał w parafii NMP Wspomożenia Wiernych. Studiował w Misyjnym Seminarium Duchownym w Pieniężnie i teologię dogmatyczną na KUL, a później finanse w Macquarie University w Sydney. Święcenia kapłańskie przyjął w 1985 roku. Po kursie językowym w Irlandii wyjechał na misje do Papui-Nowej Gwinei, gdzie pracuje do dziś. Jest m.in. założycielem i rektorem Uniwersytetu Słowa Bożego w Madang, zarządcą szpitala, duszpasterzem w parafii. Opracowuje narodowe programy edukacji, jest też przedstawicielem UNESCO w dziedzinie mediów. Pełni funkcję konsula honorowego RP.