Prezydent Komorowski: Życzę wszystkim dobrego dialogu i dobrego wzajemnego zrozumienia

Wszyscy Szanowni Goście tego Zjazdu, Drodzy Państwo!


Zanim uroczyście otworzę Zjazd, chciałem serdecznie podziękować za umożliwienie mi objęcia patronatem tak wspaniałego przedsięwzięcia. Dla mnie w sposób szczególny ważnego ze względu na to, że czuję się cząstką tego pokolenia polskiego, które w sposób szczególny uwierzyło i uznało za rzecz arcyważną prowadzenie procesów ekumenicznych. Dla naszego pokolenia to jest cząstka naszej tożsamości, dla ludzi wiary w Polsce to jest cząstka naszej identyfikacji także z Janem Pawłem II. Dlatego najserdeczniej dziękuję za umożliwienie mi obecności tutaj dzisiaj na IX Zjeździe Gnieźnieńskim, który oczywiście oficjalnie, uroczyście, ale z głębi serca otwieram.

Proszę Państwa,

To piękna rzecz, że możemy tutaj w Gnieźnie, nawiązując do niezwykłej, pięknej historii zjazdu z roku 1000 rozmawiać o współczesnej Europie i o miejscu, roli ludzi wiary, chrześcijan w procesach integracyjnych, a także o roli ludzi wiary w obliczu pojawiających się coraz to nowych wielkich wyzwań.

Chrześcijaństwo, o czym warto pamiętać, kiedyś w sposób najmocniejszy, jako najmocniejsze spoiwo łączyło właśnie Europę. Później naszą Europę dzieliły między innymi wojny religijne, i wreszcie doczekaliśmy momentu, w którym system liberalnej demokracji oparł umowę społeczną na wspólnocie jednostek, czerpiąc z Kościoła zasadę uczestniczenia, współuczestnictwa. Udział jednostki w uniwersalnym planie zbawienia stał się wzorcem nowożytnego zaangażowania prywatnego obywatela w niezależną wspólnotę związaną z systemem prawnym. Chrześcijaństwo ze swoim podejściem do odrębności osoby ludzkiej dodało osobistą wolność do modelu obywatelskiej wspólnoty demokratycznej, modelu, jaki odziedziczyliśmy aż po starożytnej Grecji. I pewnie dlatego jesteśmy tutaj dzisiaj razem. Jesteśmy tutaj razem w Gnieźnie, wspominając i ten rok 1000, ale i szukając i znajdując wszystkie korzenie naszej tożsamości. Jesteśmy w okresie kryzysu europejskiego, kryzysu w Grecji, gdzie sięgają nasze korzenie. Jesteśmy, rozważając problem obecności ludzi wiary i chrześcijan w ramach państwa świeckiego i w sytuacji, kiedy wiemy, że jednocząca się Europa pod wieloma względami znajduje się na rozdrożu.

Jesteśmy tutaj razem i wszyscy chyba czujemy, że padają bardzo mocne, ważne pytania o przyszłość naszej wspólnoty. I czujemy, że jak nigdy tak mocno czujemy potrzebę odświeżenia definicji tego, co chrześcijańskie i co europejskie.

Spotykamy się dzisiaj tutaj w Gnieźnie, bo wiemy, że gdy już padną nazwy paktów, stowarzyszeń, traktatów akcesyjnych, umów finansowych, pozostanie pytanie ostateczne, ostatnie najważniejsze: o to kim my – my obywatele jesteśmy dziś w Europie, w Polsce, w kościołach chrześcijańskich? Jacy jesteśmy? Jak opisać to, co wyjątkowe w europejskim podejściu zarazem do tego, co świeckie i do tego, co duchowe.

Nasza duchowość jest zresztą w sposób szczególny spleciona z tym, co polityczne i zakorzeniona głęboko w greckim modelu demokratycznym. Objawia się to w kilku zagadnieniach. W moim przekonaniu, to one pokazują nam z pełną mocą, na ile kultura wiary przenika do tego, co obywatelskie, niezależnie od tego, że pozostaje możliwością prywatnego przyswojenia dogmatów.