Co zrobiłby Jezus?

Mimo że kilka dni temu rozpoczęła 80. rok życia, energią mogłaby obdzielić wiele osób. Od niedawna studiuje na Uniwersytecie Trzeciego Wieku przy Uniwersytecie Papieskim JPII. Z wykształcenia jest mikrobiologiem, w przeszłości kierowała czterema krakowskimi laboratoriami. Od wielu lat jest też przewodnikiem po Krakowie, Pieskowej Skale i Ojcowskim Parku Narodowym. – Kocham naszą ojczyznę, więc historię (którą wciąż trzeba odkłamywać!) opowiadam sercem. Rok temu zdałam egzamin uprawniający do oprowadzania wycieczek po podziemiach Rynku Głównego. Przeszłam wszystkie góry i 18 razy szłam do Częstochowy. Najważniejszą rzeczą, jaką zrobiłam w życiu, była jednak walka o duszę mojej przyjaciółki. Nie spowiadała się kilkadziesiąt lat. 26 lat awanturowałam się i z nią, i ze świętymi, prosząc ich o pomoc. W jej intencji modliło się wiele osób. W końcu w ciężkim stanie trafiła do szpitala, a potem do domu pomocy społecznej. Tam przystąpiła do spowiedzi i zmarła pogodzona z Bogiem – opowiada Janina Grzesiowska-Skowrońska.

10 aniołów
– „Miłosiernym Samarytaninem jest każdy, kto, wzruszony cierpieniem bliźniego, śpieszy mu z pomocą, w którą wkłada całe swoje serce...” – te piękne słowa Jana Pawła II, zaczerpnięte z listu apostolskiego „Salvifici  doloris” („O zbawczym cierpieniu”), są mottem ogólnopolskiego, prestiżowego plebiscytu. Poprzez tę akcję chcemy podziękować zwykłym-niezwykłym bohaterom, którzy słowa zamieniają w czyny. Działają tam, gdzie potrzeba dobra i miłości. Trzeba ich wyszukać po raz dziesiąty! – przekonuje o. Stanisław Wysocki, założyciel Wolontariatu św. Eliasza, działającego przy klasztorze oo. Karmelitów na Piasku.

Obok pani Janiny statuetkę Miłosiernego Samarytanina Roku 2010 w kategorii „pracownik służby zdrowia, dla którego pomoc cierpiącym jest powołaniem, a nie tylko wypełnianiem obowiązków” odebrała 81-letnia Klara Czenczek, która od 56 lat pracuje jako salowa w krakowskim Szpitalu Zakonu Bonifratrów. Pacjenci przekonują, że wchodząc na oddział, nie sposób nie dostrzec krzątającej się starszej pani – kobiety o wielkim sercu, pełnym ciepła, miłości i troski, która szczególną opieką otacza ludzi starszych i opuszczonych. Dogląda, aby nikomu niczego nie brakowało. Karmi, przebiera, trzyma za rękę. To anioł w ciele malutkiej kobiety. O pani Klarze pisaliśmy w GN nr 12/2011. Wyróżnienia odebrało wtedy aż 8 osób: lek. med. Barbara Thomas-Pawłowska z Krakowa, Urszula Mróz – pielęgniarka i dyrektor Hospicjum w Dąbrowie Tarnowskiej, zaangażowany w wiele dzieł charytatywnych Dariusz Pastuszak z Lublina, ks. Lucjan Szczepaniak – niezmordowany kapelan Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Prokocimiu, ks. Jarosław Traczyk z Chorzel, znany jako „Wódz Wolny Wróbel”, prof. Bogusław Grzybek – dyrektor Akademickiego Chóru „Organum” w Krakowie oraz państwo Ewa i Grzegorz Stanisławczykowie z Tuchowa.

Obiady i koncerty
– Doktor Barbara Thomas-Pawłowska od 10 lat po skończonej pracy (od wielu lat jest lekarzem w przychodni przy ul. Olszańskiej) jedzie do naszej kuchni, by wypełnić swój samochód menażkami z obiadem i zawieźć je (na własnej benzynie!) pod adresy ok. 20–30 chorych osób – mówi s. Alana ze Zgromadzenia Sióstr Świętego Józefa, pracująca w kuchni Caritas, założonej przy krakowskiej parafii Miłosierdzia Bożego na os. Oficerskim przez ks. proboszcza Zygmunta Koska. – Często nawet nie widzi radości chorej osoby, bo nie ma gdzie zaparkować auta, dlatego jedzie z nią ktoś, kto szybko zabiera menażkę i zanosi potrzebującemu. Ta praca daje jej ogromną radość, bo jako osoba wierząca nie tylko modli się, ale wypełnia konkretne uczynki miłosierdzia – dodaje s. Alana. – Gdy tylko ks. proboszcz zapytał, czy są chętni do pracy w kuchni, od razu się zgłosiłam. Tytuł Miłosiernego Samarytanina to dla mnie wielkie wyróżnienie i zaszczyt, lecz wiem, że tak naprawdę pracuje na niego cały zespół Caritas (ok. 50 osób – przyp. aut.). Bez nich sama nic bym nie zdziałała – mówi skromnie pani Basia.