Wrażliwy człowiek renesansu

Marta Deka, Krystyna Piotrowska: W 1999 r. bp Jan Chrapek został ordynariuszem naszej diecezji. Ingres do radomskiej katedry odbył się w sierpniu, a pod koniec października został Ksiądz bliskim współpracownikiem biskupa.

Ks. Jacek Mizak: – Nie ukrywam, że ta propozycja pracy była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Ukończyłem właśnie trzeci rok studiów doktoranckich z teologii moralnej na KUL-u. Ksiądz biskup Chrapek zapytał, czy mógłbym być jego kapelanem i sekretarzem. Byłem bardzo młodym kapłanem i wiedziałem, że to nie będzie dla mnie łatwe zadanie. Wyraziłem głośno obawę, czy sobie poradzę w tej pracy, bo mam dopiero cztery lata kapłaństwa. Ksiądz biskup chwilę się zastanowił i powiedział: „Gdyby ksiądz mnie o to nie zapytał, to może miałbym wątpliwości, ale tak, to sądzę, że ksiądz sobie poradzi”. Czy później tego nigdy nie żałował? Tego nie wiem, ale wkrótce rozpoczęła się nasza współpraca. Każdy dzień był dla mnie zaskoczeniem i czymś nowym, przynajmniej na początku.

Ale o biskupie Janie już wcześniej słyszeliśmy, chociażby z mediów.

– Był niewątpliwie postacią znaną w polskim episkopacie. Powiedziałbym nawet, że bardzo znaną, i to z wielu powodów. Przede wszystkim z przygotowań pielgrzymek papieskich do ojczyzny, ale także ze swego zaangażowania w środowisku mediów. Miał wykłady w Uniwersytecie Warszawskim. Widać go było w telewizji. Mówiono nam, że jest to rzeczywiście biskup bardzo aktywny i prężny, posiadający talent organizacyjny. Z czasem wszystko to okazało się prawdą.

Wspominając bp. Chrapka, często powraca się do jego motta: „Idź przez życie tak, aby ślady twoich stóp przetrwały cię”. Przetrwały, prawda?

– Owszem, tych śladów w diecezji, dzięki pracy i zaangażowaniu ks. bp. Jana, jest naprawdę dużo. Nie było takiego problemu, z którym nie chciałby się zmierzyć. Zaledwie rok od podjęcia przez niego posługi w diecezji radomskiej w naszym mieście powstał Wydział Teologiczny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Troska o ludzi ubogich, potrzebujących i chorych przejawiała się m.in. przez powołanie do życia Radomskiego Banku Żywności i uruchamianie jadłodajni. Trzy z nich powstały w Radomiu. Kolejne dwie już po jego śmierci – jedna w Skarżysku-Kamiennej, druga w Pionkach i ta nosi imię bp. Jana Chrapka. Przy kościele św. Kazimierza w Radomiu powstał – z myślą o najuboższych – gabinet lekarski i apteka, gdzie wydawano darmowe leki.

Biskup zabiegał też o stworzenie w Jasieńcu Iłżeckim domu dla ofiar przemocy w rodzinie i o zakup mammobusu.  Ksiądz biskup napisał gdzieś takie zdanie, że nie mniejszą biedą od tej materialnej jest bieda duchowa. Określił ją jako brak duchowego pokarmu, brak nadziei i odpowiedzi na podstawowe życiowe pytania oraz brak perspektyw. Dlatego ważnym posunięciem było uruchomienie bezpłatnego telefonu zaufania „Linia Braterskich Serc” dla osób zagubionych i przeżywających różne życiowe problemy.

Oczywiście mamy świadomość, że tych wszystkich dzieł nie mógł stworzyć sam ksiądz biskup. Powstawały one we współpracy z wspierającą go grupą osób zaangażowanych w sprawy społeczne, takich „Bożych zapaleńców”, którzy dostrzegali potrzeby mieszkańców tego miasta. Biskup Chrapek był z nami zaledwie dwa lata. W tym czasie tak wiele zrobił.

Mówi się, że tak intensywnie pracował, bo przeczuwał, że ma przed sobą mało czasu. Jakby się spieszył…

– Być może, ale wydaje mi się, że jest to raczej nasza interpretacja wydarzeń, które miały miejsce później. Jest jednak faktem, że robił wszystko, żeby czas dany mu od Boga był jak najlepiej wykorzystany. Jest to też dla mnie samego, ale chyba i dla nas wszystkich cenna wskazówka, bo czas różnie wykorzystujemy. Wydaje się nam, że mamy go jeszcze wiele, bo jesteśmy młodzi. Tymczasem nie wiemy, kiedy przyjdzie ten moment, gdy będzie trzeba zdać sprawę z kapitału, który otrzymaliśmy.