Pozostać sługą Chrystusa

Jan Paweł II w Adhortacji Ecclesia in Europa mówi: Posługując się słowami Ojców synodalnych, ja również z ufnością i wdzięcznością pragnę skierować do nich moją zachętę: „nie traćcie ducha i nie poddawajcie się zmęczeniu! W pełnej jedności z nami, biskupami, w radosnym braterstwie z innymi kapłanami, w duchu serdecznej współodpowiedzialności z osobami konsekrowanymi i wszystkimi wiernymi świeckimi, prowadźcie dalej swoje cenne i niezastąpione dzieło”. Oprócz prezbiterów pragnę też wspomnieć diakonów, którzy uczestniczą, choć w innym stopniu, w tym samym sakramencie Święceń. Posłani do służby kościelnej komunii, pełnią pod kierunkiem biskupa i wraz z jego prezbiterium „diakonię” liturgii, słowa i miłości. W ten właściwy sobie sposób pełnią służbę Ewangelii nadziei. „Historia każdego powołania kapłańskiego, podobnie zresztą jak każdego powołania chrześcijańskiego, jest historią niewymownego dialogu między Bogiem a człowiekiem, między miłością Boga, który wzywa, a wolnością człowieka, który z miłością mu odpowiada.

Dlatego też postanowiliśmy w tym dziale podać nieco więcej informacji o diakonacie. Konstytucja soborowa Lumen gentium tak mówi: ”Urząd kościelny, przez Boga ustanowiony sprawowany jest w różnych stopniach święceń przez tych, którzy od starożytności już noszą nazwę biskupów, prezbiterów i diakonów”. I chociaż chronologicznie diakonat jest udzielany jako pierwszy, jednak w hierarchii jest trzecim stopniem sakramentu święceń.

Opierać się będziemy na dokumentach kościelnych, artykułach i opracowaniach tak abyśmy w pełni zrozumieli ten rodzaj posługi w Kościele, tak nowy w naszych warunkach , a tak stary historycznie. Celem tej strony, tego działu jest poprzez informację obudzenie pewnej refleksji: czy może mnie Pan również woła do tej posługi. Dlatego umieszczone na serwisie POWOŁANIE. Niezbadane są drogi Pana i jak mówią świadectwa wielu, czasami gdy już jesteśmy zwolnieni z obowiązków rodzinnych i wychowania dzieci, odkrywamy w sobie ducha służby Kościołowi. Często zdarza się również , że dojrzali mężowie chcą jako diakoni służyć młodym narzeczonym i małżeństwom pomocą w chrześcijańskim przeżywaniu swojego powołania do życia w rodzinie, sami mając doświadczenie w tej dziedzinie, poparte łaską sakramentu święceń i sakramentu małżeństwa. Rola żony diakona jest nie do przecenienia, ponieważ stanowi pomoc modlitewną, ale także i czynną w sprawach dotyczących służby charytatywnej czy też służby małżeństwu. Szczególną wartość ma małżeństwo diakona w jego środowisku, gdzie jest wymownym świadectwem, że możliwe jest połączenie przykładnego życia małżeńskiego i służby Kościołowi.