Ukraina: wojna oczami kapelana wojskowego

W wywiadzie dla Radia Watykańskiego kapłan opisał swoją pracę. Wskazał, że kapelan musi dawać różnego rodzaju wsparcie żołnierzom – czy to przez odprawianie dla nich Eucharystii na tyłach, gdy mają oni chwilę odpoczynku, bo bezpośrednio na froncie jest to niemożliwe, czy to przez wysłuchiwanie spowiedzi, rozmowy duchowe lub przekazywanie jakichś paczek. Po drugie potrzebna jest pomoc medyczna – pomoc w organizowaniu lekarstw lub w transporcie lekko rannych. Ponadto, kapelan musi też służyć do pewnego stopnia miejscowym cywilom, którymi inni nie mają czasu się zajmować. Posiadając te doświadczenia już od 2014 r., gdy zaczynał swoją misję na Donbasie, ks. Ładniuk streścił, czym powinien się charakteryzować wojskowy kapelan w czasie wojny.

W czasie swojej posługi salezjanin pomagał też w ewakuacji ludności. Do tej pory udało mu się wywieźć z terenów przyfrontowych ok. 500 ludzi. Charakterystycznym elementem na początku wojny było wysyłanie za jego pośrednictwem w bezpieczne miejsce dzieci, których rodzice ufali, że walki dosyć szybko się zakończą.

„Ci ludzie znali mnie od 2014 r. (…), dlatego nie było u nich strachu, żeby przekazać mi swoje dzieci i mówili: weźcie przynajmniej moje dzieci w bezpieczne miejsce, bo ja wam ufam, ojcze. – powiedział kapelan ukraińskiej armii. – Albo zdarzyła się też taka sprawa, która się na mnie mocno odcisnęła, kiedy były dwie dziewczynki i mama. Jej mąż był w niewoli i ona miała nadzieję, iż on wyjdzie z tej niewoli i przyjedzie ich szukać. I ona do końca nie oddawała [dzieci], ale potem powiedziała: weź moje dwie córki, a ja jeszcze poczekam. Dokładnie tydzień jeszcze poczekała, a potem sama wyjechała. Do wszystkich tych dzieci rodzice później przyjechali, dlatego że wsie już zostały zniszczone, a, dzięki Bogu, rodzice nie zginęli. Tylko do tych dwóch dziewczynek tata nie wrócił, on wciąż znajduje się w niewoli.“