Pasterka, nomadzi i sok z dzikiej róży

  AUTOR / CC 2.0 Delta Nigru Około godziny 21 zaczynali przychodzić pierwsi uczestnicy Pasterki, którą rozpoczynaliśmy o 22; wcześniej jednak miały miejsce jasełka, zwykle bardzo dobrze przygotowane i odegrane, gdzie obok tradycyjnych motywów towarzyszących narodzinom Jezusa w Betlejem pojawiały się również i aluzje do aktualnych wydarzeń z życia naszej wspólnoty chrześcijańskiej. Po jasełkach rozpoczynała się uroczysta Pasterka.

Kościół był zwykle wypełniony po brzegi; a oprócz naszych parafian, uczestniczyła zawsze we Mszy grupa muzułmanów – to przyjaciele, naszej misji czy też naszych parafian. Bardzo docenialiśmy ten gest, a także ogromną kulturę zachowania w trakcie Mszy Świętej, która trwała ponad dwie godziny. Po zakończeniu pasterki oferowano mały poczęstunek dla naszych muzułmańskich gości w postaci orzeszków ziemnych, ciastek , daktyli i soku z dzikiej róży.

Nazajutrz, cała wspólnota chrześcijańska gromadziła się ponownie w kościele na uroczystej Mszy Świętej, w trakcie której rozbrzmiewały radośnie kolędy, którym towarzyszyło dynamiczniejsze niż zwykle bicie w bębny. Po tej Mszy cała wspólnota gromadziła się na dziedzińcu misji na wspólna ucztę. Był to bardzo sympatyczny i bardzo wspólnotowy element świętowania.

Każda rodzina przynosiła uprzednio przygotowane danie; a z racji Świąt  dania te były wyjątkowe, o czym świadczyła obecność ziemniaków, wciąż jeszcze uchodzących w Nigrze za rarytas.  Wspólnemu posiłkowi towarzyszyło wspólne śpiewanie kolęd; no i aby tradycji stało się zadość – zjawiał się także i „Święty Mikołaj”, którego pojawienie się wzbudzało ożywienie wśród dzieci.

Każde dziecko było obdarowane przez niego świąteczna paczką, w których można było znaleźć głownie przybory szkolne i historyjki obrazkowe. Na wieczór, już na zakończenie wspólnego świętowania był też i czas na tańce...

Tak obchodzono Święta Bożego Narodzenia na naszej głównej misji znajdującej się w mieście. Ale, ja z niezwykłym wzruszeniem wspominam Święta spędzone wraz z siostrami ze Zgromadzenia Małych Sióstr Jezusa. A wspominam je dlatego, gdyż były one chyba najbardziej zbliżone do atmosfery panującej w Betlejem.

Jako, że siostry żyją w buszu wraz z nomadami z plemienia Tubu; i żyją w dokładnie takich samych warunkach jak ci ludzie, tzn. w szałasach zbudowanych z gałęzi i wysuszonej trawy, bez dostępu do elektryczności czy bieżącej wody.

Siostry miały swoja kaplicę, która podobnie jak wszystkie inne zabudowania była tez zwykłym pasterskim szałasem. I to właśnie  w tejże kaplicy sprawowaliśmy nasza Pasterkę. W bardzo kameralnym gronie 6 sióstr i kilku chrześcijan, którzy przyjechali ze mną z okolicznej wioski. Ludzie Tubu wśród których siostry żyły to w 100% muzułmanie.

I to  dzięki tej ogromnej prostocie pasterskiego szałasu, w otoczeniu kóz i owieczek, przy ćmiącej się lampie naftowej chyba najlepiej można było sobie wyobrazić okoliczności jakie towarzyszyły narodzeniu się naszego Zbawiciela, który przyszedł na świat właśnie w pasterskim szałasie.

Ogromny spokój tego wieczora, rozgwieżdżone niebo, delikatny i nieco rzewny głos sióstr śpiewających kolędy, wszystko to sprawiało, że już żadne inne dekoracje ani światełka  nie były potrzebne do tego aby poczuć naprawdę to co się nazywa „magią Świąt”.....

O. Jacek Wróblewski jest kapłanem zgromadzenia Ojców Białych Misjonarzy Afryki, pracował w Nigrze.. Obecnie rektorem seminarium Zgromadzenia w Natalinie pod Lublinem.