Prawo do błądzenia

W auli soborowej zabierał głos dziesięciokrotnie, dwukrotnie w sekretariacie soboru złożył pisemne uwagi do projektów dokumentów omawianych i przyjmowanych przez ojców soborowych. W listopadzie 1964 roku przekazał uwagi do projektu konstytucji o wolności religijnej, którą sobór przyjął po burzliwych dyskusjach, gdyż wielu ojców było przeciwnych uznaniu prawa każdego człowieka do wyboru przekonań religijnych. Prymas Polski nie tylko nie wnosił do tego zastrzeżeń, ale postulował pełną wolność aż po prawo do błądzenia. Kardynał Wyszyński nie tylko więc w Polsce rządzonej przez ateistyczną władzę walczył o prawo do wyznawania wiary i wolność dla Kościoła, nie tylko domagał się prawa wolnego wyboru wyznania dla każdego człowieka, ale chciał też uznania przez katolików, że mogą domagać się wolności dla siebie, o ile uznają wolność sumienia innych.