Zmarła Józefa Hennelowa

Józefa Maria Hennelowa z domu Golmont urodziła się 1 kwietnia 1925 r. w Wilnie.

W czasie II wojny światowej należała do Szarych Szeregów, brała udział w tajnym nauczaniu w Wilnie. Od maja 1948 (z przerwą w latach 1953–1956) pracowała w redakcji „Tygodnika Powszechnego”, pełniąc funkcję pracownika redakcji, a następnie sekretarza redakcji i zastępcy redaktora naczelnego (z której zrezygnowała w 2008).

Była autorką cyklicznych felietonów: „Widziane z domu”, „Z domu i nie tylko”, „Votum separatum”, „Na marginesie” oraz setek tekstów. Przez dwie kadencje - w latach 1989-93, była posłem z ramienia „Solidarności”, a potem Unii Demokratycznej.

Wydała m.in.: „Juliusz Osterwa” (1956), „Kim jest dla mnie Jezus Chrystus” (1975) „...i nachylił się dzień” (omówienie ankiety „TP” i Znaku, 1980), „Powołanie i przygoda: rodzice i wychowawcy o sobie” (omówienie ankiety „TP”, 1983), „Obecność” (1988), „Nasze sprawy rodzinne” (z Markiem Skwarnickim, 1990), „Votum separatum: publicystyka 1982-1999” (2001), „Bo jestem z Wilna” ( wywiad-rzeka Romana Graczyka z Józefą Hennelową, 2001), „Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne”.

Od 1956 należała do Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Działała w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. Była członkinią m.in. Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat”, Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy, Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Udzielała się w Fundacji Plus działającej na rzecz domów dziecka. Należała do Amnesty International (1990–1996), Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (1990–1996), Unii Demokratycznej (1990–1994) i Unii Wolności (1994–1999).

W 2013 r. odznaczona została Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 r. otrzymała Order Świętego Grzegorza Wielkiego, najwyższe odznaczenie nadawane osobom świeckim za zasługi dla Kościoła katolickiego.