Odwaga świętości - odwaga krzyża

Karol Wojtyła nie żył bez lęku, a na pewno się go nie wypierał. Raczej żył poza lękiem, a jego męstwo wyrażało jego wiarę. Wierzył, że strach całego świata został wzięty przez Syna Bożego na krzyż i ofiarowany Bogu Ojcu w akcie doskonałego posłuszeństwa. Wierzył także, że Bóg Ojciec odpowiedział na ten radykalny akt ofiarnej miłości, wskrzeszając Syna z martwych. Stąd brała się wiara Papieża Polaka w to, że uczniowie Syna mogą stawić czoło lękowi, a potem żyć odważnie poza jego dławiącym uściskiem. W taki właśnie sposób żył podczas okupacji faszystowskiej. W taki sposób żył pod opresją komunizmu. W taki sposób zwycięsko stawił czoła swoim obawom przed ciężarem papiestwa, kiedy został powołany 16 października 1978 roku. Przekonania na temat krzyża i zmartwychwstania były źródłem jego odwagi, dzięki której zwycięsko wyszedł z konfrontacji z mafią sandinistów i generałem Wojciechem Jaruzelskim w dramatycznym 1983 roku.

Męstwo Wojtyły leżało również u źródeł jego kilku innych wyjątkowych cech charakteru, np. niezwykłej cierpliwości do ludzi i sytuacji. Wierzył, że skoro Bóg rzeczywiście rządzi historią, to człowiek powinien roztropnie, mężnie i cierpliwie czekać, aż osoba bądź sytuacja dojrzeje. Z odwagi brała się także pogoda, z jaką przyjmował cierpienie fizyczne, które w coraz większym stopniu stawało się jego udziałem w ostatniej dekadzie życia. Ci, którzy byli razem z nim w Poliklinice Gemelli w lutym i marcu 2005 roku, zgodnie opowiadali o jego nadzwyczajnej cierpliwości wobec wyniszczonego ciała. Cierpliwość ta nie była stoicka, ale chrześcijańska, i była owocem tego męstwa, dzięki któremu w milczeniu objął krzyż w ostatni w jego życiu Wielki Piątek.

W krainie zła
Jego odwaga wyrażała się również w gotowości do znoszenia duchowych i psychicznych cierpień, będących nieuniknioną częścią jego powołania. Przeżył ciemne noce, zwłaszcza podczas trudnego lata i jesieni 2003 roku. Jednak te właśnie ciężkie miesiące były najbardziej dramatyczną manifestacją duchowego cierpienia, które jest nieodłączną częścią posługi następcy św. Piotra. Nie mógł uniknąć losu Piotra, czyli tego, że zostanie związany i poprowadzony, dokąd nie chce (co Chrystus zapowiedział Piotrowi, J 21,18). Ta złowroga kraina, do której papież może nie chcieć, ale musi iść, to obszar naznaczony przez ludzkie cierpienie. Świadomość istnienia tej krainy docierała do Jana Pawła II, kiedy na swoim klęczniku, gdzie spędzał samotne 60 lub 90 minut z Bogiem każdego ranka, znajdował przyniesione przez siostrę prośby o modlitwę.

Ale jeszcze groźniejszą krainą zła na wielką skalę jest wiedza o podłości świata, o której wieści każdego dnia zalewają Watykan. To również wiedza o Złym, który działa w Kościele. Informacje o tym zawsze odnajdują drogę do papieskiego apartamentu. Nikt, kto nie dźwigał ciężaru wiedzy, jaki wkłada na człowieka sprawowanie papiestwa, nie może w pełni zrozumieć, jak miażdżący może być to ciężar. Pisarz Morris West napisał kiedyś, że „człowiek, który nosił pierścień Rybaka (...) nosił (...) grzechy świata jak ołowianą kapę na swoich ramionach”. West mógł śmiało dodać: grzechy synów i córek Kościoła. Godność, z jaką Jan Paweł II nosił tę niewidzialną ołowianą kapę, jest być może największym świadectwem jego męstwa oraz Źródła tego męstwa; dzięki Niemu przyjmował dramat Kalwarii, który odbywał się na nowo w jego życiu.