Był jednym z pierwszych, który wprowadził język polski do nabożeństw kościelnych

Urodził się w Gielniowie koło Opoczna ok. 1440 r. Na chrzcie otrzymał imię Jan. Studiował na Akademii Krakowskiej. Mając 22 lata wstąpił do bernardynów w Warszawie, gdzie przyjął imię zakonne Władysław. W kilka lat później został kapłanem. W Krakowie pełnił funkcję prowincjała. W 1487 r. przebywał w Krakowie, przygotowując proces beatyfikacyjny Szymona z Lipnicy. Brał udział w kapitułach generalnych zakonu w Urbino i w Mediolanie. Był współtwórcą nowych placówek zakonnych w Połocku i Skępem. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

W 1504 r. został gwardianem przy kościele św. Anny w Warszawie. Tutaj umarł wkrótce po ekstazie, jaką przeżył podczas kazania, które głosił w Wielki Piątek. 

Został beatyfikowany w 1750 r. Klemens XIII ogłosił bł. Władysława patronem Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litwy w 1759. W 1962 roku Jan XXIII ogłosił go patronem Warszawy.