Święta na misjach

Dużo śpiewaliśmy, choć brakowało polskich kolęd.
Ledwo zdążyłam się położyć a o szóstej rano była następna Msza Św., tym razem jedynie dwugodzinna. Było bardzo uroczyście, śpiewy i nawet tańce, bo dziewczynki tańczyły w swoich lambach wnosząc dary. Główny posiłek przypada, nie jak u nas w Wigilię, ale dwudziestego piątego w porze obiadowej. Ja zostałam zaproszona przez rodziców Mojżesza wiec miałam okazję spędzić Boże Narodzenie z miejscową rodziną.

To bardzo biedni ludzie, mieszkają w domu z blachy, w którym nic nie ma. Jednak na ten posiłek wyczarowali skądś stół. Był niewielki więc nie cała rodzina mogła się przy nim zmieścić. Najpierw była herbata i ciasto z ryżu, przypraw i kokosu. Gdy dogotowywał się ryż na obiad zrobiliśmy z siostrą Mojżesza maskę, którą tutejsze kobiety noszą na twarzy żeby chronić się przed słońcem. Zawsze myślałam, że to papka z jakichś owoców, tymczasem to miazga z drzewa. Pociera się kawałek drewna o specjalny kamień dodając co jakiś czas trochę wody. Wysmarowawszy się mazią zasiadłam do głównego posiłku, było na prawdę bogato, bo oprócz ryżu mieliśmy też kawałki kaczki.

Wszyscy wsuwaliśmy jedzenie, niektórzy przy stole, inni na podłodze. Było bardzo miło. Dowiedziałam się o różnych zwyczajach malgaskich plemion, których jest osiemnaście. „Bar” to Ci, na przykład, co kradną woły. A jest takie plemię, którego nazwy nie pamiętam, a które odradza się siedem razy… że o kanibalach nie wspomnę.”

Wszystkiego najlepszego… Te święta całe dotyczą spotkania. Tajemnica wcielenia – spotkania Boga z człowiekiem na zupełnie ludzkich warunkach - uczy patrzenia na drugiego w jego kontekście. Jest wyjściem do człowieka i przyjęciem go z całą biedą i bogactwem życia. Kiedy życzysz drugiemu wszystkiego najlepszego pozbywając się własnych kategorii myślowych i wymagań – wszystko, co najlepsze, na co w danej chwili stać drugiego człowieka, wraca także do ciebie.

Ewa Janicka, Uganda: „Dwukrotnie miałam okazję zostać św. Mikołajem. Po raz pierwszy na spotkaniu dla dzieci, objętych programem Adopcji na Odległość a potem podczas tradycyjnego już spotkania dzieci z Bombo, rozdając cukierki z naszego parafialnego wozu.

Najciekawszym dla mnie doświadczeniem było jednak odwiedzenie chorych, wraz z dziećmi z oratorium i ojcem Giannim. Dla parafian był to czas spotkania z Jezusem w sakramencie, dla nas - spotkania z Jezusem w drugim człowieku. Dzieliliśmy się z tymi ludźmi naszą radością. Śpiewaliśmy kolędy, zostawialiśmy drobny upominek z życzeniami spokojnych świąt. Patrząc na twarze dzieci miałam jednak wrażenie, że to my otrzymujemy o wiele więcej. Gdy wracaliśmy późnym wieczorem do parafii nasz rozśpiewany i roztańczony samochód było chyba słychać w kilku sąsiednich wioskach.”