Ekumenizm w duszpasterstwie parafialnym

Kolejnym ważnym zadaniem jest zabieganie o zgodne współżycie chrześcijan, czego podstawą powinno być nawiązywanie do wspólnej tajemnicy chrztu św., uczestnictwa chrześcijan w tajemnicy Paschy Chrystusa zobowiązującego nas do odnowy życia w powszechnym braterstwie. Etapy formacji pojednania ekumenicznego to:

1) troska o pogłębienie wiary, nadziei i pobożności, a także
położenie nacisku na ekumeniczną formację doktrynalną, konieczną,
by uniknąć równoważnego oceniania wyznań lub przemilczania
tego, co chrześcijan dzieli;

2) odnowienie poczucia sprawiedliwości, naprawienie krzywd,
okazanie miłosierdzia przez pokrzywdzonych;

3) troska o jedność w miłości między parafianami różnych wyznań,
a przede wszystkim w rodzinach, sąsiedztwie, miejscu pracy
i w całej społeczności.

Takie pojednanie pozwala zacierać różnice w traktowaniu
chrześcijan innego wyznania.


W zakresie kształtowania wspólnoty życia i działania duszpasterzom zaleca się popieranie nawiązywania osobistych kontaktów między chrześcijanami różnych wyznań. Jest to dobra okazja do podjęcia dialogu ekumenicznego. Inną okazją jest tworzenie wspólnot międzywyznaniowych zajmujących się sprawami ekumenicznymi i dążących do lepszego poznania innych chrześcijan w ich życiu codziennym, wierze i życiu kościelnym.

Jeszcze inną płaszczyzną dialogu ekumenicznego powinna być współpraca Kościołów chrześcijańskich. Za niezbędną uznano wszelką współpracę Kościołów chrześcijańskich w diecezji, a szczególnie współdziałanie z Kościołem ewangelickim. Przyjęcie takiej płaszczyzny ważnymi czyni spotkania duchownych różnych wyznań służące między innymi wymianie poglądów na temat wspólnych problemów duszpasterskich. Spotkania te powinny być uznane za normalne formy współżycia Kościołów. Powinno się tworzyć ekumeniczne struktury kościelne, a przede wszystkim — podjąć współpracę z oddziałami Polskiej Rady Ekumenicznej. [...]

[...] Obecnie katolicy, ewangelicy i chrześcijanie różnych konfesji żyją razem jako sąsiedzi, spotykają się w pracy i uczą się żyć wśród ludzi innych religii. Należy nieustannie uświadamiać sobie i rozwijać w sobie to, co jest w naszej wierze wspólne, oraz dążyć do jedności, chociaż ujawniają się jeszcze między nami różnice. Ekumenia nie ma alternatywy. Należy przy tym pamiętać, że najwłaściwszą formą porozumienia jest dialog, a nie konfrontacja.
Nie chodzi o to, czy proces pojednania akceptujemy, czy nie. Chodzi o to, abyśmy temu procesowi nadali konkretne oblicze. Ruch ekumeniczny jest nieodwracalnym procesem zarówno na płaszczyźnie duchowej, jak i w codziennej praktyce. Ekumenizm bowiem to już nie tylko „znak czasu”, ale to obowiązek i odpowiedzialność wobec Boga i Jego zbawczego zamysłu, spoczywająca na tych, którzy przez chrzest stali się Ciałem Chrystusa i nowym
Jego ludem. Jednocześnie dążenie do pojednania winno być wewnętrznym głosem sumienia chrześcijańskiego, oświeconego wiarą i kierowanego miłością.

Analizując poszczególne teksty, znajdujemy potwierdzenie tezy, że parafia powinna być niekwestionowanym prekursorem ruchu
ekumenicznego.

***
Powyższy fragment pochodzi z książki "Ekumenizm w duszpasterstwie parafialnym", która ukazała się nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Śląskiego.