Lek dla bezdusznych

W dzień Pięćdziesiątnicy Apostołowie zebrani z Maryją modlą się w Wieczerniku o wypełnienie się obietnicy Jezusa. „Naraz dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2,2–4).

Nie powinniśmy koncentrować się zbytnio ani na wietrze, ani na ogniu. To tylko symbole działania Ducha. Ważniejsza jest wewnętrzna przemiana Apostołów. To jest właściwy cud! Dopiero teraz, mówiąc dosadnie, odnajdują oni języki w gębie. Przestają się bać, stają wreszcie na własnych nogach. Dociera do nich to, że Jezus nie będzie ich już prowadził za rękę, ale będzie obecny w nich przez Ducha i chce odtąd działać przez nich. Serce Kościoła zaczyna bić, w ciele Chrystusa zaczyna pulsować krew. Drzwi wieczernika otwierają się, Dobra Nowina o zbawieniu rozlewa się na świat, głoszona we wszystkich językach. Apostołowie z gromady wystraszonych nieudaczników stają się wspólnotą mężów pełnych mocy.

Ona jest „zamieszkiwana”.
Czy widać wiatr? Nie, ale kiedy napinają się żagle w jachcie, poznajemy, że jest. Podobnie jest z Duchem Świętym. Jego obecność jest rozpoznawalna po znakach. Jakich? Ludzkich! W wierszu Veni Creator Miłosz wyznaje: „Jestem człowiekiem tylko, więc potrzebuję widzialnych znaków,/ nużę się prędko budowaniem schodów abstrakcji./ Prosiłem nieraz, wiesz sam, żeby figura w kościele/ podniosła dla mnie rękę, raz jeden, jedyny./ Ale rozumiem, że znaki mogą być tylko ludzkie./ Zbudź więc na ziemi jednego człowieka, gdziekolwiek na ziemi/ (nie mnie, bo jednak znam co przyzwoitość)/ i pozwól abym patrząc na niego podziwiać mógł Ciebie”.