Święty Adrian

Przejęty cierpieniem prześladowanych chrześcijan, wyznał wiarę w Chrystusa, choć sam nie był nawet ochrzczony. Za nieposłuszeństwo cesarzowi został pozbawiony swego stanowiska i wtrącony do więzienia. Skazanego na śmierć odwiedzała w więzieniu żona Natalia. W jej obecności Adriana przywiązano do kowadła i zabito uderzeniami młota, a następnie spalono na stosie z ciałami innych chrześcijan. Szczątki męczenników zostały pochowane w Argyropolis koło Konstantynopola.

Według hagiografów prawdopodobnie w Nikomedii umęczono 2 Adrianów: jednego za panowania Dioklecjana, drugiego podczas prześladowań chrześcijan przez cesarza Licyniusza (308–324).

Istnieją świadectwa wczesnego kultu Adriana. Czczono go m.in. jako patrona żołnierzy i cechów kowalskich.

Natalia
Jest niekiedy wymieniana wraz z Adrianem jako męczennica. Zasłynęła z wytrwałości, z jaką wspomagała więźniów, którzy załamywali się w wierze. Szczególnie zaś troszczyła się o męża, by nie odstąpił od wyznania chrześcijańskiego. Jedna z legend mówi, że poniosła męczeńską śmierć wraz z grupą wyznawców w Nikomedii, inna że rozdała majątek ubogim i przeniosła się do Konstantynopola, gdzie do śmierci zajmowała się chorymi i ubogimi.

W sztuce
Wczesne przedstawienia ukazują go ubranego w tunikę i płaszcz (XI-wieczna miniatura w Sakramentarzu Ellenharda w Bambergu). Jego atrybutem jest krzyż męczeński w ręce. Natomiast późnośredniowieczna ikonografia przedstawia Adriana jako młodzieńca w zbroi towarzyszącego innym świętym. Do jego atrybutów w późniejszej ikonografii należą: kowadło jako narzędzie męczeństwa, topór i lew symbolizujący odwagę świętego. Obecnie jest również patronem producentów broni, ochroniarzy, strażników więziennych.

Adrian, imię łac. od nazwy miejscowości Hadria k. Wenecji data ur. nieznana, zm. 304(?), Nikomedia (Bitynia, ob. Turcja), męczennik z Nikomedii.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.