Eucharystia posłaniem do służby potrzebującym

Wprowadzenie

Hasło tegorocznego Tygodnia Miłosierdzia „Eucharystia posłaniem do służby potrzebującym” nawiązuje do obchodzonego w Kościele Roku Eucharystycznego oraz do Listu Apostolskiego Jana Pawła II „Mane nobiscum Domine” (Zostań z nami, Panie), wydanego z okazji tego właśnie roku. Tytuł listu wyraża prośbę Łukasza i Kleofasa – uczniów zdążających do Emmaus po śmierci Jezusa, skierowaną do Współtowarzysza ich podróży, którym okazał się właśnie Jezus. Uczniowie ci nie rozumieli sensu ofiary Zbawiciela. Chrystus nierozpoznany przyłącza się do nich w drodze i wyjaśnia im słowa Pisma świętego. Mówi do nich „«O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swojej chwały». I zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego” (Łk 24, 25-27). Chrystus w drodze do Emmaus zastawia przed swoimi uczniami stół słowa Bożego. Czegoś jeszcze jednak uczniom brakowało. Dlatego, gdy już przybyli do wsi, stanowiącej cel ich podróży, a „…On okazywał, jakoby miał iść dalej (Łk 24, 28), przymusili Go niemal do zatrzymania się z nimi w gospodzie, mówiąc – Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił” (Łk 24, 29). Zbawiciel zasiadł do wieczerzy i otworzył przed nimi stół Chleba eucharystycznego. Wprawdzie, gdy Chrystus wyjaśniał im wcześniej Pisma, „pałało w nich serce”, ale dopiero w czasie Eucharystii „otworzyły się ich oczy”, bo poznali Go po łamaniu Chleba.

Każda Msza święta, zgodnie z wolą Chrystusa, otwiera zawsze przed nami dwa stoły: stół słowa Bożego i stół Chleba eucharystycznego. Stół słowa Bożego przybliża nam prawdę o nieskończonej miłości Boga do człowieka, gdyż „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne” (J 3, 16), ale także zachętę Chrystusa, wypowiedzianą w czasie Ostatniej Wieczerzy: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12).

Stół Chleba eucharystycznego przywodzi zawsze na pamięć umycie nóg Apostołom w Wieczerniku i całkowite ofiarowanie się Chrystusa dla nas, gdy w Komunii świętej staje się dla nas „pokarmem na życie wieczne” (por. J 6, 55). Pełne uczestnictwo we Mszy świętej, polegające na zjednoczeniu z Chrystusem, jest równocześnie

wewnętrznym zobowiązaniem do naśladowania Zbawiciela, oraz „rozesłaniem uczniów”, dokonanym przez Pana, aby kontynuowali w świecie dzieło Jego zbawczej miłości. W dniach 5-8 września 1983 r. odbył się we Włoszech X Kongres Narodowy Caritasów Diecezjalnych. Owocem tego Kongresu była książka, opublikowana w Rzymie w 1984 roku pod znamiennym tytułem ”Eucaristia e solidarietà” (Eucharystia a solidarność).

Akta tego Kongresu podkreślają, że Eucharystia buduje communio (wspólnotę) Ludu Bożego oraz aktualizuje miłość Chrystusa w świecie poprzez wzrost międzyludzkiej solidarności. Eucharystia daje nie tylko doświadczenie wspólnoty wierzących, poprzez zbiorowy akt pokuty, modlitwę wiernych, zanoszoną do Boga w różnych wspólnotowych intencjach, czy przekazywany sobie wzajemnie „znak pokoju”, ale także gwarantuje specjalną łaskę sakramentalną, stanowiącą spoiwo życia wspólnotowego. Tą łaską jest przede wszystkim obecność Ducha Świętego w Kościele i jego charyzmaty, służące budowaniu Mistycznego Ciała Chrystusa, jakim jest Kościół. O istotnym wpływie Eucharystii na ugruntowywanie kościelnej communio mówią liczne dokumenty soborowe, pozwalają one na sformułowanie tezy, iż communio eucharistica (komunia eucharystyczna) „…stanowi szczyt eklezjalnej komunii” i warunkuje jedność całego Ludu Bożego (por. Czaja A. ks., Communio w eklezjologii soboru Watykańskiego II – w: Communio w chrześcijańskiej refleksji o Kościele [pod red. ks. A. Czai i M. Marczewskiego], Lublin 2005, s. 115).

Eucharystia także otwiera ludzi wierzących na współczesny świat. Kardynał Carlo Maria Martini w książce „Zrozumieć Kościół. Rozważania dotyczące Soboru Watykańskiego II”, przetłumaczonej na język polski i wydanej w Krakowie w 2001 roku, pisze: „Kościół jest pojednanym światem, a świat jest dla Kościoła, ponieważ wezwany jest on do pojednania się i stania się Kościołem” (tamże, s. 130). W tym kontekście świat jest zadaniem dla Kościoła i eucharystyczne rozesłanie uczniów winno służyć realizacji tego właśnie zadania. Osobowe spotkanie z Chrystusem w trakcie Eucharystii, mające wymiar wertykalny (odniesienie pionowe), nadaje nadprzyrodzony charakter relacjom horyzontalnym chrześcijan (wymiarowi poziomemu ich życia). Ich miłość do ludzi nie jest już miłością czysto naturalną, ale stanowi odzwierciedlenie miłości samego Zbawiciela. Ponieważ świat jest dla Kościoła, Kościół musi być solidarny ze światem, żyć jego problemami, szukać dróg zbliżenia go do Boga, stosując w tym względzie zasady „pedagogii ewangelicznej”.