Miłosierdzie 2.0

Znane treści w nowej formie

Jak ocenia Krzysztof Kołacz, redaktor technologicznego miesięcznika „iMagazine”, „próba integracji myślenia o Kościele jako o wspólnocie z siecią społecznościową” jest bardzo trafiona. – Zdecydowanie potrzeba takich aplikacji na rynku związanym z duchowością – mówi K. Kołacz. Zauważa, co prawda, niedociągnięcia „Misericors”, jak choćby to, że pod hasłem „memy” w aplikacji kryją się tylko zdjęcia z nałożonym na nie tekstem. – To nie są memy według żadnej ze znanych mi definicji medioznawczych czy specjalistycznych – podkreśla.

Zaznacza przy tym, że to nie tylko takie czy inne funkcjonalności danej aplikacji decydują ostatecznie o jej sukcesie. Nie chodzi nawet o to, jak bardzo nowatorski jest dany program. Co zatem działa na użytkowników? Opcji jest kilka.

Można do znanych treści dobrać nietypową formę. Taką drogą poszli autorzy jezuickiej aplikacji „Modlitwa w drodze”, która w zeszłym roku otrzymała nagrodę w konkursie Mobile Trend Awards („Misericors” był do niej nominowany w tym roku). Sposób przedstawienia w niej modlitw czy rozważań nie był nowy – to teksty, nagrania, powiadomienia i przypomnienia wyświetlane na telefonie. Kluczowe okazało się jednak dopasowanie tych dwóch elementów, dzięki któremu powstała nowa jakość.

Innym sposobem jest sprytne, stopniowe zaangażowanie użytkownika. Tak działa aplikacja „JP2” Centrum Myśli Jana Pawła II. – Sam zacząłem jej używać, a to już o czymś świadczy. Zwykle trudno mi przekonać się do czegoś, co obliguje mnie do dopisania kolejnego punktu na liście codziennych zadań – mówi K. Kołacz. Do „26 dni z Janem Pawłem II” dał się przekonać m.in. dlatego, że treści przygotowane na kolejne dni były różnorodne i nie zajmowały wiele czasu. Od zadań do wykonania (np. wytnij z papieru serduszko i wpisz na nim kilka ciepłych słów, a następnie podaruj serduszko osobie, która jest dla ciebie ważna), przez krótkie cytaty, po filmy i nagrania.

Najważniejszy jednak – zwłaszcza w przypadku aplikacji takiej jak „Misericors”, czyli opartej na sieci społecznościowej – jest marketing szeptany. – Jeśli ludzie nie będą sobie polecali jakiejś nowej aplikacji, to żadne pieniądze jej nie wypromują – zapewnia K. Kołacz.

Szansa w wartościach

Okazuje się, mimo licznych narzekań na poziom treści i debaty toczącej się w internecie, że do głosu zaczynają dochodzić wartości takie jak prawda, szczerość, kultura. – Użytkownicy to czują i doceniają. Dziś nie ma innej drogi, by być dobrym blogerem czy youtuberem – podkreśla K. Kołacz. Nie chodzi wcale o „katolicki internet” – takie wartości są cenne niezależnie od wiary i światopoglądu. Prawda i szczerość stały się tym bardziej atrakcyjne, im więcej w sieci pojawiało się kłamstwa i chamstwa. Na wartości zyskała także cisza, która w aplikacji oznacza elegancką formę, odpowiedni dobór treści, stosunek jej ilości do jakości. – Jesteśmy zaadaptowani do świata, w którym rzeczywistością jest ciągły szum. Dlatego umiemy docenić ciszę – podkreśla K. Kołacz.

Czy na listę internetowych „wartości na topie” może trafić Boże miłosierdzie? Sądząc po karierze sieciowych inicjatyw związanych z sanktuarium w krakowskich Łagiewnikach, zdecydowanie tak. W 2015 roku z prowadzonej przez całą dobę transmisji online z klasztornej kaplicy, mimo czasowego wyłączania kamery podczas remontu, korzystało 800–1200 osób dziennie. Najwięcej oglądających było w Godzinie Miłosierdzia (czyli o 15.00) i podczas trwania Koronki do Miłosierdzia Bożego. W sumie za pośrednictwem internetu do kaplicy zajrzało w ciągu roku 168 tys. tzw. unikalnych użytkowników. 127 tys. osób na stronie faustyna.pl czytało „Dzienniczek”, a 900 prenumerowało codzienne myśli z tego dzieła. Nie są to może liczby gigantyczne, zwłaszcza jeśli porównywać je z dużymi i popularnymi portalami. Coś jednak przyciąga internautów i powoduje, że przyglądają się na ekranach swoich komputerów kaplicy, w której przez większość dnia nic się przecież nie dzieje.

– W życiu często brakuje nam pokoju i wszystko, co nam go daje albo o nim przypomina, przyciąga ludzi – wyjaśnia ten fenomen s. Gaudia Skass ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. – Może niewielu powie: „Interesuje mnie Boże miłosierdzie”, ale każdy z nas potrzebuje tej życiodajnej i „szczęściodajnej” nadziei na to, że nasze ziemskie życie to nie koniec – dodaje. Wie, co mówi, bo wraz z grupą sióstr i z pomocą młodych przyjaciół prowadzi kilka profili na Facebooku i blog o miłosierdziu. Siostry mają także swój kanał w serwisie YouTube – Faustyna 2016, na którym od niedawna można oglądać nowy cykl „Q&A”. W ramach projektu „Wszystko w Jednym” siostry odpowiadają na pytania internautów związane właśnie z Bożym miłosierdziem.

Świadectwo, a nie przechwałki

Jak przekonuje s. Gaudia, internet daje nie tylko możliwość interakcji, ale także szybkiej wymiany pomysłów. Tak było np. ze zorganizowaną przez grupę z Łagiewnik akcją czytania „Dzienniczka” w jednym z krakowskich tramwajów. Ktoś przeczytał, zobaczył i zrobił to samo, tyle że... w Ameryce Łacińskiej. Dlatego pomysł dzielenia się wykonanymi uczynkami miłosierdzia s. Gaudia także uznaje za trafiony.

– Trzeba mówić o dobru, które się dzieje z naszym udziałem. Musimy tylko sprawdzać nasze intencje i prosić Boga, by je oczyszczał, bo nieczęsto zdarza się nam robić coś po prostu na większą chwałę Boga. – zaznacza. Ks. Wilkołek także ma odpowiedź na zarzut, że to popisywanie się, a nie miłosierdzie. – W Piśmie Świętym są na taką okazję dwa fragmenty – mówi. – W jednym czytamy: „Niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa”. W drugim: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. Ten pierwszy jest dla tych, którzy chcą się tylko pochwalić. Jeżeli chcemy dać świadectwo, to możemy to robić nawet na Facebooku – dodaje ks. Wilkołek.