Umarliście, ale znów żyjecie

Przyjęcie Jezusa (czyli chrzest)  zaspokaja pragnienie, otwiera oczy… To przesłanie dwóch poprzednich niedziel. Czytania tej niedzieli wskazują na trzeci dar płynący ze zjednoczenia z Chrystusem – życie.

• Pełny tekst czytań
• Komentarze biblijne do czytań

1. Kontekst pierwszego czytania Ez 37, 12–14

Pochodzący z Księgi Ezechiela fragment czytany tej niedzieli, to część szerszej sceny przedstawiającej, jak w jednej z wizji Bóg każe autorowi księgi prorokować do kości. Powierzchowna lektura może sugerować, że w wizji chodzi o faktyczne ożywienie umarłych. Zdecydowanie nie. Scena ma charakter symboliczny. Chodzi o przywrócenie Izraelowi nadziei. Uświadamia to już choćby wiersz bezpośrednio poprzedzający czytanie. Może nie miejsce tu na przedstawienie całej długiej wizji, ale przytoczmy tekst czytania razem z owym poprzedzającym go wierszem (tekst czytania pogrubiony):

I rzekł do mnie (Bóg): Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: „Wyschły kości nasze, minęła nadzieja, już po nas”. Dlatego prorokuj i mów do nich:

Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam Mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam”, mówi Pan Bóg.

O co chodzi? Ezechiel działa wśród wygnańców w Babilonii. Mają świadomość klęski. Wiedzą, że ich królestwo upadło, że świątynia zburzona.  I wydaje im się, że wszystko skończone, że Bóg już na zawsze ich opuścił. Otwarcie ich grobów i ożywienie to zapowiedź, że nie wszystko stracone. Że kiedyś w cudowny sposób Bóg przywróci im dawne życie; że będą mogli żyć w swoim własnym kraju. 

Nie jest więc to zapowiedź wskrzeszenia. To raczej zapowiedź, że sens ma nadzieja. Bóg jest wierny swoim obietnicom. Nawet gdy wydaje się, że już wszystko skończone. I ta nadzieja jest właśnie pomostem łączącym to czytanie z Ewangelia tej niedzieli.

Wyraża to też następujący po czytaniu psalm: „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, Panie, wysłuchaj głosu mego. Nachyl Twe ucho, na głos mojego błagania”. Bóg słyszy. Bóg nie opuszcza swoich dzieci. Nigdy. Nawet gdy wydaje się, że tym razem stało się inaczej…

2. Kontekst drugiego czytania Rz 8, 8–11

To czytanie, choć jego przesłanie jest proste, niewprawionemu czytelnikowi może wydawać się dziwne i zagmatwane. Wiadomo, list do Rzymian :) Już niejeden miał z nim kłopoty. Piszący te słowa także… Przytoczmy jego tekst.

Ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wpraw­dzie podlega śmierci ze względu na skutki grzechu, duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Jezusa Chrystusa z martwych, przywróci do życia wa­sze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was Ducha.

O co chodzi? W liście do Rzymian św. Paweł szeroko tłumaczy sprawy związane ze zbawieniem (usprawiedliwieniem). Chodzi między innymi o pokazanie, że człowiek nie może się zbawić przez wierność Bożemu prawu. Nie może? Nie. Bo nie jest w stanie go zachowywać. Owszem, często chce – tłumaczy św. Paweł w poprzednim, 7 rozdziale – ale nie potrafi. Nie wychodzi mu. Ale odkąd Jezus poniósł śmierć – to nie problem. Jego ciało umarło, ale my dzięki temu zyskaliśmy Ducha. Nową drogę do zbawienia. I żyjąc według Ducha  (czy ducha) możemy być zbawieni nawet, jeśli nie jesteśmy w stanie dokładnie wypełnić Bożego prawa.