Wstępowanie na krzyż

Spotkanie z miłosierdziem

Magdalena Dobosz z Tarnowa

– Myślę, że kapłani powinni zwrócić większą uwagę na wygłaszaną naukę, o którą każdy penitent prosi w trakcie spowiedzi. Sama kilka razy doświadczyłam tego, że szłam do spowiedzi po to, aby uzyskać odpowiedź na pewne moje obawy, a nie dostawałam jej, bo po prostu tej nauki nie było. Były i takie spowiedzi, które zapamiętam na zawsze, ponieważ stanowiły przełom w moim życiu. Przed każdym podejściem do kratek konfesjonału trzeba pomodlić się za spowiednika.

Jan Hajduga z Dąbrowy Tarnowskiej

– Spowiedź to wyznanie grzechów samemu Bogu. Świadomość tego ułatwia szczerość spowiedzi i zaufanie do kapłana. Wierzę też, że mój grzech pozostanie tajemnicą. Dobrze by było, aby w każdym kościele był jeden konfesjonał, gdzie jest pełna dyskretność, tzn. nie widać osoby spowiadającej się i jest pewność, że nikt penitenta nie podsłuchuje i nie ogląda. Spowiednicy powinni zwrócić też większą uwagę na dyskrecję, gdyż wiem, że czasem bardzo głośno mówią i pouczają, powinni też być bardziej wymagający i oddani sprawie.

Magdalena Iwaniec z Łękawicy

– Nie mam swojego stałego spowiednika, ale jak dotąd nie miałam złych doświadczeń. Ze strony spowiedników otrzymałam wskazówki, rady i spotkałam się z postawą empatyczną. Jeżeli nawiąże się ze spowiednikiem dialog, to spowiedź jest łatwiejsza dla obydwu stron. Jest to możliwe wtedy, gdy nie śpieszymy się i dajemy szansę spowiednikowi na przynajmniej minimalne poznanie nas. Wystarczy podać swój wiek, stan cywilno-rodzinny. Pośpiech i presja długich kolejek do konfesjonału nie sprzyjają dobrej spowiedzi. A dla spowiedników jest to wyjątkowo obciążające, łatwo o zniecierpliwienie, niedopowiedzenia i niezadowolenie penitenta.