Moja droga 
do świętości

W Polsce Stowarzyszenie Akcja Katolicka zawiązało się w 1930 r., a na jego patrona wybrano św. Wojciecha. W ciągu niespełna 10 lat działalności stała się silnym ruchem skupiającym elity inteligencji katolickiej oraz przedstawicieli środowisk rzemieślniczych i chłopskich. Tuż przed wybuchem II wojny Akcja Katolicka liczyła około 750 tys. członków. Już wówczas święto patronalne organizacji wyznaczono na uroczystość Chrystusa Króla. Po II wojnie światowej ówczesne władze komunistyczne starały się zminimalizować rolę Kościoła katolickiego w społeczeństwie. Mimo licznych wysiłków nie udało się odbudować struktur Akcji Katolickiej. Przełomowe okazało się spotkanie biskupów polskich z Janem Pawłem II, na którym w styczniu 1993 r. papież zaapelował: „Niezastąpionym środkiem formacji apostolskiej świeckich są organizacje, stowarzyszenia i ruchy katolickie. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje Akcja Katolicka, która kiedyś w Polsce żyła i przyniosła tyle wspaniałych owoców. Trzeba więc, aby na nowo odżyła. Bez niej bowiem infrastruktura zrzeszeń katolickich w Polsce byłaby niepełna”. I jak to ze słowami świętych bywa, słowa Jana Pawła II okazały się raczej proroctwem niźli życzeniem. Po dwudziestu latach od momentu wypowiedzenia tych słów AK rozwinęła się w Polsce, a jej działania wpisały się już w życie Kościoła. A na Warmii? Stowarzyszenie to ma również swoją powojenną historię…


Wywołać reakcję


– Pewnej niedzieli przeczytałem statut Akcji Katolickiej opublikowany w jednej z katolickich gazet. Pomyślałem, że to jest organizacja dla mnie. Po pewnym czasie zadzwonił do mnie proboszcz i mówi, że przyjedzie do Dobrego Miasta ksiądz, będzie mówił o Akcji Katolickiej, będzie spotkanie. Poszliśmy z żoną. I tak nam zostało – śmieje się obecny prezes Akcji Katolickiej Archidiecezji Warmińskiej Wojciech Ruciński. Na jednym z kolejnych spotkań wybierano zarząd oddziału AK w Dobrym Mieście. Wówczas zaproponowano mu objęcie funkcji prezesa oddziału. – Broniłem się, jak mogłem. Ale… marna obrona była – żartuje. – Bóg wiedział, co jest dobre – dodaje. Już wówczas jako dobromiejski oddział organizowali festyny, podejmowali różne przedsięwzięcia. Tak jest do dziś. I choć musi obecnie łączyć codzienne obowiązki z pracą w AK, nie żałuje swojego wyboru.

– Wiadomo, rodzina jest na pierwszym miejscu. Żona, dzieci, wnuki. Dla nich zawsze mam czas. Oczywiście dochodzą do tego obowiązki związane z pracą. Jestem również radnym. Ale każdy, naprawdę każdy może znaleźć czas i na aktywność społeczną, i na pracę na rzecz innych ludzi. To ubogaca, nadaje sens – mówi Wojciech Ruciński. Wspomina rozmowę z ks. Michałem Tunkiewiczem, kiedy ten namawiał go do objęcia funkcji prezesa Akcji w naszej archidiecezji. – Pomyślałem wtedy, że dobrze, Boże, skoro tak trzeba, jestem. Przyjmuję to z wielką pokorą, ale musisz mi pomóc. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jestem doskonały, mam wiele wad. I dziś też to tak widzę – mówi Wojciech. Uważa, że ważną rzeczą są podejmowane przez AK inicjatywy, ale w tym wszystkim najważniejsza jest formacja duchowa. – Zawsze podkreślam, że AK to jest moja droga do świętości. Cały czas się nawracam. I kiedy napotykam trudności, wiem, że one po coś są. Szatan miesza, ale z tego musi wyniknąć jakieś dobro. Bo przecież nie organizujemy akcji dla samego organizowania, ale by pomagać, by inni mogli otworzyć swoje serce – podkreśla. Wspomina wentę, której beneficjentem był ośrodek w Kruzach, w miejscowości oddalonej od głównych dróg. – Biznesmen jechał drogą, zobaczył drogowskaz „Kruzy”. Jak później opowiadał, przypomniało mu się, że czytał o tej miejscowości, o jakiejś wencie, że jest tam ośrodek dla osób chorych. Miał trochę czasu. Zajechał. Dzięki jego pomocy wyremontowano tam łazienki – mówi Wojciech. – Bo my przechodzimy formację, aby zrobić akcję i wywołać u ludzi reakcję. Formacja, akcja, reakcja. Bóg tak przez nas działa – dodaje.